Aşağıdaki satırlar, Mayıs 2019'dan kalma, Colors-Airbag şarkısı eşliğinde yazılmıştı.

*“Kalpte asla doldurulamayacak bir yer var…” demiş Charles Bukowski. Bugün size anlatacaklarımı tam da bu cümle özetleyebilir. Ne bir eksik ne bir fazla.

Size anlatacaklarımın belki tamamından etkilenecek belki de bir parçasında kendinizi bulacaksınız. Ben ise içimde taşan hislerle yaşamaktan yorgun biri olarak içimizde tek başına yaşayan küçük çocuğun sesi olacağım nefesim ve kalemim yettiğince...*

 

*Kendimi de affetmiyorum, bu kadar körelmeme imkan verdiğim için.

Sonunda anladım. Hani şarkıda diyor ya “ Her şey bir anda anlamsız gelecek…” diye, aksine daha iyi anlıyorum her şeyin anlamsızlaştığı noktada. Eskiden daha bir şirin, daha romantik daha ince, lirik biriydim. Bu kadar yozlaşmak da kolay olmadı. Emeği olan herkese selamlar.

İçimdeki küçük kuş can çekişiyormuş gibi hissediyorum. Bir lokma eti için onu avlamaya çalışan kimseyi de affetmiyorum. Ne bir erkek ne de bir kadını… Onlar da yansın.

Boşluktan sıkıldım. Boşluklar beni yormaya başladığından beri onları kapatmaya çalışmıyorum. Ruhumdaki her boşluk bir kara delik aslında. Ufacıkken önünü alamadığım, başa çıkamadığım ne varsa iyi olan her şeyi yutarak büyüdü. Kalpte bir boşluk, ruhta bir boşluk… Boşluklar  yuttu beni. İçimdeki boşluklarla birlikte ben de büyüdüm. Zor yoldan büyüdüm. Büyümeye bu kadar hevesli içimdeki küçük kızı çok zor büyüttüm. Kocaman, yetişkin bir kadın olmak üzereyim ama içimdeki küçük kızın benden başka gidecek bir yeri olmadı hiçbir zaman. En çok ona borçluyum hayatta kalmayı ve en çok ben öldürdüm onu. İçimin duvarlarına çarparak öldürdüm hem de. Çok zor öldürdüm belki de en zor…

24. yaşımın böyle olacağını düşünmemiştim.*

 

*İçimde hep eksik bir parça vardı. Hayatın anlamını, evrenin sırrını da öğrensem asla yeri dolmayacak bir boşluk. 9000 parçalık yapbozun tamamlanması için eksik olan son parçası. İçimde kaybettiğim en önemli parçam. Kitabın ilk sayfası kayıp. Onu bulmak için buradayım, bu yüzden bu satırları kusuyorum. Bana ait olan ilk yaprak kayıp. Boşluklarda yaşarken onu bulamam, “ancak kalpte asla dolmayacak bir boşuk var ve bekleyeceğiz, bekleyeceğiz o yerde…”*

 

Bu satırları 2 yıl önce yazmıştım. Şimdiyse o boşluğun beni büyüttüğünü hissediyorum. Hayatta ne yaşarsam yaşayayım, hiçbir şeye küsmüyorum artık. Şu an olduğum yere beni getiren, içimde beslediğim ve beni büyüten o boşluk oldu.  Akışta kalmayı, beni mutsuz eden şeyleri hayatımdan çıkarmayı, bana iyi gelmeyen hiçbir yerde kalmamayı öğrendim. Beni üzen şeyler olduğunda; kalbimi çıkarıp zehirli parçaları kesip siyah bir çöp poşetinin içinde çöpün yanına bırakmayı, tek başıma ruhumu onarmayı öğrendim. Önümde dağ gibi duran tüm tepeleri aşmayı öğrendim. Akışa direnmemeyi.. Bugün, dün olduğumdan bile farklı biriyim. Hayatımın her evresinde, aldığım her kararımda olduğum kişiyle gurur duyuyorum. 27. yaşımdan gün alacağım zamanlara yaklaşmışken bu bireysel dönüşümü yaşadığım ve her nerede olursam olayım bir çıkış yolu bulup yeni ufuklara yelken açabildiğim için, kendime teşekkür ederim. Teşekkürler hayatıma.

Herkesin, kalbini yeniden her olasılığa açabildiği, kendisi için zor da olsa doğru kararları uygulayabildiği zamanlara bir an evvel geçebilmesi dileğiyle..

Riverside-Guardian Angel