Alttaki şu resme bakın neler görüyorsunuz? Duyguların sanatla dışa vurumu mu? Yoksa rastgele atılmış çizgiler mi? Kimine göre dışa vurum kimine göre ise değil. Uzun zamandır bu tarz çizimleri hayatımızın belli noktalarında görüyoruz. Peki ya bu tarz şarkılar yapılsaydı nasıl olurdu? “Noise” türü kimi zaman böyle bir soru için yanıt olabilir. Ama aslında tamda bu soruya yanıt olarak çıkmamıştır.

Noise müziğin kökeni 1900’lerin başına, fütürizm hareketlerine kadar uzanır. Luigi Russolo, gürültüyü kendi müzik kompozisyonunun belkemiği olarak kullanan ilk sanatçı olarak kabul edilir. 1913 tarihli L'arte dei rumori ("The Art of Noises") adlı manifestosunda, sanatçıların kendilerinin geleneksel enstrümanlarla sınırlamamaları gerektiğini, çünkü müziği geliştirmek ve zenginleştirmek için sonsuz sayıda “gürültü” olduğunu belirtmiştir. Intonarumori (İtalyanca "gürültü yapıcılar") adlı akustik enstrümanlar icat etmiştir. 1921’de kardeşi ile “Corale” ‘i yaptılar. Corale’i aşağıdan dinleyebilirsiniz ama size uyarayım biraz ürkütücü.

Noise müzik, gelenseksel müzik yapısından, tonalitesinden ve komposizyonundan uzak, hatta çok uzak bir deneysel türdür. Bu türde müzik icra etmek için aslında hiçbir enstrümana ihtiyacınız yok. Teknik olarak çevrenizdeki ses çıkarabileceğiniz her şeyi kullanabilirsiniz. Hatta yanlış hatırlamıyorsam geçen sene discogs’ta şöyle bir albüme denk gelmiştim. Albümün yapımcısı albümü plak olarak satıyor ama aslında ortada plak yok. Plak şeklinde kesilmiş bir karton var ve iğnenin kartona değmesinden çıkan seste adamın eseri. Yani bu tarz sanatçılardan bahsediyoruz. Her şey kullanılabilir dedim ama genel olarak tabi ki de elektronik cihazlar sayesinde icra ediliyor noise türü. Bolca kullanılan distortionlar, seste aşırı feedbackler, ses maniplasyonları vb.

1960'ların başlarındaki avangard klasik besteciler ve elektronik deneysel gruplar, gürültüyü istikrarlı bir şekilde daha sık kullanırken, popüler müzik de stili yakalamaya başlıyordu. 1966'da The Velvet Underground'dan John Cale, sesli feedback ve drone seslerine odaklanan bir parça olan “Loop”'u kaydetti. Benzer bir yaklaşım daha sonra Lou Reed tarafından 1975'te Metal Machine Music: The Amine β Ring'de kullanıldı. Yalnızca farklı hızlarda çalınan gitar geri bildirimlerini içeren albüm, gürültünün popüler müzik yoluyla yayılmasında büyük bir etkiye sahipti. Hatta White Light/ White Heat albümü de Lou Reed’e bunu kaydetmesinde etkili olmuş olabilir. Bir başka kayda değer erken örnek 天乃川: 1973 Live , Keiji Haino tarafından Metal Machine Music'ten iki yıl önce kaydedildi, ancak daha sonra 1993'te yayınlandı.

Günümüze geldiğimizde ise özellikle Japonya gürültü sahnesinde noise müzik büyümeye devam etti. Merzbow, Incapacitants ve Hijokaidan gibi sanatçılar türe öncülük eden kişiler arasındalar.

Sonuca gelirsek, kimileriniz bu kişileri takdir eder kimileriniz etmeyebilir. Şahsi olarak ben müzikte sınır tanınmamasını savunanlardanım. Aynı Luigi Russolo gibi sadece geleneksel enstrümanlarla müzik yapmamalıyız, hem doğada hem de artık teknoloji sayesinde oluşturabileceğimiz sonsuz sayıda ses, gürültü var. Burada sizlere verdiğim örnekleri açıp dinliyor muyum? Hayır, ama benim müzik hakkında kendime ve çevreme dediğim bir söz vardır: Bence her müzik türü dinlenebilir sadece uygun ortam gereklidir. Ben daha noise için bu uygun ortamı bulamasam da elbet bir gün zamanı gelecek.

Burası biraz uzadı farkındayım ama tekrardan sonuca gelirsek noise müzik belki pek işe yaramayan bir tür gibi gözükse de noise rock, noise pop gibi daha ana akım müzik türlerinin oluşmasına sebep olmuştur. Bunun dışında sayamayacağımız kadar albümün yapılmasında da rol oynamıştır. Belkide L. Russolo böyle bir manifesto yayınlamasa şuan müzik dünyası daha farklı olacaktı. Peki ya sizler neler düşünüyorsunuz noise müzik hakkında?