Aklım, beynim, hayallerim durdu
Bir ölüm sessizliği çöktü içime
'Bu kadarmış' demek gelir içimden
Korkunç günlerin bitmez şafağında
Eşiğinde iken apansız felaketlerin

Her şey sahte, her şey 'yok' gibi
Yaşamak, anlamı meçhul bir macera
Şöyle bakarsan ki çok insan vardır
Görürsen ki pek az insan vardır
Böyle böyle çözülür hayatın düğümü

Betim benzim atmış, solmuşum
Yeşeren bahar çiçeklerinin arasında
Oysa ben de onlardan biri olmalıyım
Ben de hayat vermeliyim etrafıma
Henüz düşmeden, düşkünleşmeden

Ne su ne ekmek ne de pasta 
Sevgi isterim, merhamet isterim
Her türlü anlamsızlığa rağmen
Bilsem de faniliğini yaşamın
Kana kana içmek isterim pınarından

Sürsün hayat, sürsün tarlasını günün
Yaşasın yaşamayı pekala bilen
Kalsın hayatta kalmayı becerebilen
Ben imrenerek bakacağım onlara
Nihilizmin tenha kıyısında gezinirken
Çareyi soluk bir mumla arayacağım
İçimde sönmez buruk bir esriklik ile
Esip gürleyen yellerle dansında alevimin

Resim: Gustave Courbet - Le Désespéré.