Kayboldum karanlıkta
Bulamıyorum kendimi dahi
Baksam çevreme -insandır
İnsan insan derler yalandır
İnsan daha kendine yabancıdır
Yoksundur hep öz yurdundan
Özlemle doğar ve yaşar

Geçit arar dururum huzura
Kitabın renkli harflerinde
Müziğin ahenkli notalarında
Kendimi ararım bir umut
Yaban ellerde, yazan ellerle
Sesten, nefesten çok ırakta
Gazap dolu gözlerden azade

Ne ettim ve işte ne buldum
Gönlümü hiç hoş mu ettim de
Vardığımda umduğumu buldum
Hep ezildim tükenmez kederimde
Sonra soldum elem çiçekleri gibi
Tacımla acımı şana çevirmek vardı
Hayatı karşımda rakip olarak buldum

Müşküldü bana böyle yaşamak
Bu denli derin ve kör ışıksızlıkta
Güzel yüze ve yüce söze hasretken
Işığı arzuladım bir tutkun aşık gibi
Diye gözlerime ışısa, sevgiyi taşısa
Yüreğime ömürlük esenlik aşılasa
Sönüp gitmeden, henüz dönüp gitmeden
Bir kucaklasam, öpsem, bassam bağrıma

Buldu şimdi yerini yaşamak nedir
Bir kelebeğin parıltılı kanatlarında
Ateş böceğinin doğal ışığında
Bir insan gülüşünde, bakışında
Envai alemlerin tılsımlı ihtişamında
Ve oradaki güzel varlıkların yaşamında
Yaşayacaklardır onlar sonsuza dek
Bizi de bağlayarak yüce yaşamlarına
Ölümsüzlüğü bahşederken hayallerimize

Resim: René Magritte, Le Principe du plaisir.