Persian Lessons , 2020 , Vadim Perelman

   Korku duygusu, insanı içgüdülerine yöneltir. Kendini bu duygunun ellerine teslim eden biri sağlıklı düşünemeyip hatalı kararlar verebilir ve normalde saçma bulacağı işler yapmaya başlayabilir. Kaba bir ifadeyle "bütün tuşlara basarak bölüm geçme"ye çalışabilir. Korkuya sebep olabilecek birçok neden vardır ancak biri hayatta kalabilmek için korkuyorsa içgüdülerinin en temeline sığınır ve yaptıklarında hiçbir mantık aramamaya başlar. İşte bu yapımda bir insanın hayatta kalabilmek uğruna neler yaptığına, daha doğrusu neler yapmak zorunda kaldığına tanıklık ediyoruz.

   Persian Lessons, bir 2. Dünya Savaşı filmi. Evet altından kalkması çok zor ve duygusal açıdan çok ağır dönem. Ancak kabul etmek gerekir ki bu dönemi anlatan filmler artık örneklerini çok gördüğümüz ve çoğu zaman "suyu sıkılmış" olmaktan öteye gidemeyen işler olarak karşımıza çıkıyor. Persian Lessons ise son cümleme adeta tam bir antitez oluşturuyor. Savaşın yıkıcılığı bir yana, cephenin uzağında tek başına hayatta kalmaya çalışan bir adama odaklanıyor.

   Filmden kısaca bahsetmek gerekirse, ana karakterimiz Gilles (Nahuel Pérez Biscayart), kendini savaşın ortasında bulmuş Belçikalı bir adamdır. Filmin açılış sahnesinde de gördüğümüz üzere kendisi gibi birçok başka Yahudi ile beraber bir kamyonet kasasında götürülmektedir.   Nereye? Ölüme.   Gilles, o sırada yanında oturan bir adamla konuşmaya başlar. Adam çok açtır ve Gilles'in çantasında bir sandviçi vardır. Adam ısrarı sonucunda Gilles'i ikna eder ve sandviç karşılığında Farsça yazıların olduğu bir kitap verir. Nazi askerleri kamyoneti durdurur ve kasadaki insanları indirerek infaza başlar.

   İşte bu esnada bağıran bir adamın sesi duyulur. Gilles, can havliyle Yahudi olmadığını ve Rıza adında İranlı olduğunu söyler. Subaylardan biri diğer askerleri durdurur ve Gilles'i almalarını söyler. Kamptaki komutanlarından birinin bir İranlı'ya ihtiyacı olduğunu öğreniriz. Büyük bir şans sonucu infaz alanından çıkarılan Gilles komutan Klaus Koch'un (Lars Eidinger) yanına götürülür. Toplama kampının yemekhanesinden sorumlu olan komutan Klaus'un en büyük hayali Tahran'da bir restoran açmaktır ve bu hayal doğrultusunda Farsça öğrenmek istemektedir. Karşısına bir İranlı çıkması onun açısından da çok büyük şanstır bilmediği şey şudur ki Gilles tek bir kelime bile Farsça bilmemektedir.

   Bu karşılaşmadan sonra işler iyice trajikomik bir hal almaya başlar. Gilles, bilmediği bir dili bildiğini iddaa ettiği için hayatta kalmak adına kendince bir dil uydurmaya başlar. Hiçbir anlam ifade etmeyen sesler ve kelimeler türetir. En büyük problem ise bu dili aynı zamanda kendisi de öğrenmesi gerekmektedir. Bir yandan savaşın psikolojik ağırlığı altında ezilip bir yandan da komutana dil öğretmeye çalışan karakterimiz bir yandan da kampta bulunan subaylardan biriyle baş etmektedir. Çünkü Subay Max, (Jonas Nay) Gilles'in İranlı olmadığını ve yalan söylediğini iddaa etmektedir... Filmi izlerken tedirgin olmak gerçekten kaçınılmaz.

"Güneşin yavaşça battığını görüyorsunuz ama aniden karanlık olduğunda şaşırıyorsunuz"

   Hikayeyi çok özgün bulduğumu ve keyif aldığımı belirtmek isterim. Ancak beni en çok çeken unsurlardan biri de filmin renk ve müzik kullanımı oldu. Bir 2. Dünya Savaşı filmi ancak böylesine bir atmosferde gerçekten yaşatılabilirdi. Oyunculuk performansları ise beklentimiz çok üzerinde çıktı. Özellikle Nahuel Pérez Biscayart ve Lars Eidinger gerçekten çok iyi işler çıkarmışlar. Kıyıda köşede kalmış filmlere şans vermeyi seven sinemaseverlerin mutlaka izlemesi gereken bir yapım olduğunu düşünüyorum. Özellikle son sahneleriyle filmin gerçekten minik bir Schindler's List havası yakaladığını rahatlıkla söyleyebilirim. İçiniz rahat olsun, izleyin ve izlettirin efendim.... İyi Seyirler....

IMDb Linki: https://www.imdb.com/title/tt9738784/?ref_=ttawd_awd_tt