numara verilmiş bir cesedi öpmek, sapıklık olamaz diyor zihnim duvarlara çarparken. soğuk fayanlar öyle dizilmiş ki tek bir kenarı dahi açıkta değilken nasıl kanar bütün bedenim kesiklerden. etim nasıl böyle gediklerden taşar? cevabını bilmediğim sorulardan bahsediyorum ya hani ben, sarıldım biraz önce. oradaydı, tırnaklarımın arasında kaldı yine saçının teli. korkmak değil, korkmak korkmak değil! çıkarıp bakmak cesaret değil de saklamak asıl mesele. çare nerede biliyorsun diyorsun, diyorsun da benim kalemimden başka yaşatan neyim var ki bilmiyorsun. suladığım çiçek yaprak döker, kedi yuva terk eder bilmiyorsun. bilme diye kalemimle gizliyorum zaten ama nafile.