Ardından açılan perdelerle düşler doğdu,
Düşlerin izinden gelen sesler karıştı birbirine,
Kederin ve hüznün doğumu o gün oldu,
Artık kanatlar eskisi kadar yükseklere uçurmuyor,
Ağızdan çıkan sesler sağa sola dağılıyordu,
İnsanın izinden gelen vedalar son bulmuş,
Ebedi sonsuzluğa kadar yaşayacaklar o gün doğmuştu.
Onların ışığa ihtiyacı yoktu, yanında yaşayan anılarıyla,
Işıklar kendi içlerinde doğmuştu, ve şimdi her şey daha parlak,
Çok daha beyazdı, yaşamın öğretilmişliği kalkmıştı üzerlerinden,
Zamansız günleri ve doğmayan güneşi görerek, amansız hayatlarda,
Kederin ve hüznün ardından umutlarını sayarak günler geçiriyorlar,
Geçmişin kandırık özleminin ardından ruhlarını teslim ediyorlardı bir bir.
Ve onların kulaklarını sağır eden bu sessizlik içinden doğan yeni bir veda,
Perdelerin arkasında bekleyen ışıklar, ve herkesin tanıdığı ayna,
Ardından açılan perdelerle düşler doğdu, düşlerin izinden sesler karıştı birbirine