Karanlığı hatırlayanınız var mı?
Ben hatırlıyorum, küçükken beraber evcilik oynardık
Şarkılar söyler, beraber dans ederdik
En iyi dostumdu, bana hiç zarar vermeyen,
Hiç ağlamayan, mızmız etmeyen,
Bütün günüm onla geçerdi, uyurken bile göz göze uyurdum onunla,
Yaşım ilerledikçe daha da yaklaşmaya başladı bana,
Samimiyetimizden sanmıştım başta,
Kovalamak için çabalamadım,
Aksine,
Uçup gitmesin diye sarıldım sımsıkı,
Kalbimin kapılarını açtım ona,
Uzun yıllar yaşadı orada.
Yaşım ilerledikçe daha da büyümeye başladı,
Ve artık kalbimin değil, aklımın kapılarını da açtım ona
Artık onunla ayrılmaz iki dosttuk,
Ne zaman üzüntüye düşsem o düşünür,
Sevsem, sevilsem o düşünür,
Düşünmekten yorulsam yine o düşünür,
İşte bu yüzden çok seviyordum onu,
Beni hayatın yorucu yükünden alı koyduğu için,
Bana hayatı yaşattığı için,
Beni, hayatına aldığı için,
Bana hiç zarar vermediği için..
Artık görmüyordum etrafı
Yaşıyordum ya hayatı,
Kapkaranlık güllere dokunuyor,
Karanlık şarkılar dinliyor,
Karanlık tünellerde yolculuk yapıyordum,
Herhalde son duraktaydım..