İlk anlattıkları zaman ürkmüştüm,
Hiç görmediğim, anlamadığım bir şeydi
Kavuşmamak için elimden geleni yapardım
Ama biraz düşünüce
Aslında ne güzel şeymiş
Kimisi hasta yatağında çaresizce,
Kimi en mutlu anında,
Kimi yaşamaktan bıktığında,
Kimi daha duyamadan,
Ve ölüm, hiçbirini geri çevirmezdi
Hepsine kucak açar, kurtarırdı bu dünyadan
Tozpembe bir sahneden,
Karanlık bir perde arkasına götürürdü
Herkesin maskelerini çıkardığı,
Dans ettiği, dost olduğu yerlere
Işıksız, zifiri karanlık olan,
Ama herkesin kendi içinde yandığı,,
Kendi içindeki tohumu değil,
Tohumları suladığı,
Sevenin sevildiği,
Nice çınarlar gördüğü yere,
Sonsuz bir vakit
Sonsuz mutluluğa götürdü ölüm,
Her şey içi minnettarız.