Çıkmaz sokaktayım. Sokağımı sevmiyorum. Mahallemi sokaktan daha da çok sevmiyorum. İstanbul’muş burası. En yakın sahile, otobüsün sıcaktan buharlaşmış pis camına kalpler çizerek gidiyorum. Tam bir saatten fazla süren bu yolculuklarda, "bismi…" efektiyle otobüse tırmanan büyük göğüslü teyzelerin radarlarına görünmek istemediğim birçok tatsız an da geliyor başıma. Bitmeyen bu çileyi biraz yaşanabilir kılmak için kitap okumayı es geçmiyorum. Midem bulanmaya başlarsa takıyorum kulaklığı, defalarca kez ezberlediğim ve bıktığım, hatta kaçmak istediğim yerleri, tabelaları, kaldırımları, izbe dükkanları izliyorum. İşte bazen bunları izlerken sıkıldığım o yolda, aşk için atan kalbimi sıcaktan buharlaşmış pis cama çiziyorum. Yaşadığımı hissetmek için…

Mahallemi daha da sevmiyorum demiştim ya çıkmaz sokağımdan, süs olsun diye demedim. Sevilecek bir yanı yok. Hani derler ya mahallenin bakkalı, tuhafiyesi, terzisi bir başkadır… Peh! Hepsi faso fiso… Eskiden güzeldi belki, ama ben yenideyim, eskide değil. Eski dünmüş. O bakkal ve terzi dükkanlarının dili olsa neler anlatır acaba kim bilir, artık insanların bir şey anlatmaya pek hevesleri yok. İnsan olduklarını bile düşünmüyorum ki anlatmalarını bekleyeyim. "Çalışıyon mu?" Yok. "Eee evleniyon o zaman?" Yok. Bön bön bakan pörsümüş bir suratın mimiksiz, renksiz, sıradanlığının kokuşmuşluğunda sorduğu vasat sorulara uzun cümlelerle cevap veresim de gelmiyor. Yok! En kolay ve kestirme yoldan evine gidiyorsun. Yok! Gıcık olduğun komşun çürümüş gecekondusunu müteahhite vermiş, lanet inşaatın pisliği çıkmaz sokağın çıkmazlığında boğuluyor. Yok! Sesleri kargadan bile daha kötü olan işçilerin anlamsız uğultularıyla evine giriyorsun. Yok! Üzerine gelen eşyaların içinde daralıyorsun, tam da ev seni yutacakken kitaplarının olduğunu hatırlayıp rafların önüne atıyorsun kendini. İnsanlardan kaçmak istiyorum, en çok da kendimden. Kitabın bir sayfasını açtım. Ben yokum şimdi. Yok!