Kendi cehenneminde yanan kalpleri gördüm. Gömdüm, bedeni ruhuna tutunamayan günahkar aşıkları. Sevdim, ruhunda, yaşama tutunurken tırnak izi bırakanları. Ve affettim, yaşamın yek olmadığını geç de olsa anlayan azizleri. Zamirleri ve sıfatları, dilime gelen tüm o adları, yaşadım herkesi kendimde ki, gördüm hepsinin acısını.  Gömülene kadar rüya, ayrılanca ise aşkı andıran dünyanın uçuklarını.