Kısa boylu, tombul bir kızdı. İyi bir arkadaş olup olmadığını tecrübe etme şansını henüz kimse tanımamamıştı. Yolda yürürken gülümser ama karşılığını başka yüzlerde bulamazdı. Yalnız, kısa boylu ve tombul bir kızdı. Annesi bütün sevgisini yemeklere kattığı için ona karşı bu kadar duygusuz davranırdı. En azından öyle varsayıyordu. Çünkü annesinin yemekleri hep çok güzeldi. Bir köfte yalnızca bir köfte değildi hiçbir zaman. Onun ellerinde lezzeti kutsal bir şifayla yoğrulurdu. Annesi için mutfağı temel yaşam alanıydı. Bu düşünceye kapılmasına hep kendini yaşıyormuş gibi hissettiği bir yer var mı diye endişelenmeye başlaması sebep olurdu. Annesinin peynirli poğaçalarını tepsiye dizerken duyduğu tatmin duygusunu ne zaman hissedecekti. Amaçsız, yalnız, kısa boylu ve tombul bir kızdı. Güneş bile doğarken onu es geçerdi. Yatağı her zaman loş, odası hep karanlıktı, sanki kaderine terkedilmişti. Artık uyanması gerektiğini anlamak için sürekli uyanır, yollarda sabah olduğuna dair bir işaret, ona benzeyen başka umutsuz kız var mı diye bakardı. Her bir nefesi için sebep arar, bulamazdı. Rüzgar bile uçurmazken saçını neden salardı. Tokası hep bileğinde olurdu. Öğretmenlerinin varlığını fark etmesi için tek sebepti. Onun adı 'o saçını topla' olabilirdi. Elbette de öyleydi. Bağcıklarını bağlamak için diz çöktüğünde yerde gördüğü yarısı yenilmiş gofret çöpü bile ondan daha fazla şey katmıştı bu hayata. Tamamen yararsız, amaçsız, yalnız, kısa boylu ve tombul bir kızdı. Hayatta hâlâ yer kaplıyor olması önemsiz bir ayrıntıydı. Daha yaşarken kendisi tarafından bile unutulmuştu. Yine bir sabah uyanıp sokakta kendi gibi birini ararken hayatın son noktasının karşısına çıkmasıyla uyanacak ya da sonsuz uykusuna dalacaktı. O güne kadar umut etmekten yorulmuş bir halde gelmişken, her şey değişecekti. Umutsuz, yararsız, amaçsız, yalnız, kısa boylu ve tombul bir kızdı. Hayatın, hayat vermeyi unuttuklarından yalnızca biriydi.