Karşınıza tekrar bir Xavier Dolan filmiyle çıktığım için şahsen gayet memnunum. Bu sefer Dolan’a olan hayranlığıma yalnızca bir paragraf ayırmayı düşünüyorum. Dolan bu filmimizde hem aktör hem yönetmen. Bu sefer Dolan olgunlaşmış bir üslupla izleyiciyi karşılıyor. Görmeye aşina olduğumuz çift rollenme bu filminde de bize eşsiz bir izlence sunuyor. Bu adam işini yaparken takındığı sanatsal kaygısıyla bence zihnimizde yer edindi. Ne zaman bir Dolan filmi afişi görsem aklımda en azından 5-6 sahne beliriyor.

Filmimize gelecek olursak; Queer yapımlarda izlemeye alışık olduğumuz sürrealist bir mücadele kendini izletiyor. Özellikle Matthias (Gabriel D' Almeida Freitas) bu bilinçaltı hesaplaşmalarıyla kendini gösteren, bilinçli bir kimlik arayışı içinde olmayan fakat buna rağmen kimliğini sorgulayan derin karmaşanın öznesi halinde. Maxime (Xavier Dolan) ise oldukça sevimli fakat bir o kadar da müphem bir rolü üstleniyor. Dolan’ın incelediğim önceki filmi I Killed My Mother’da gördüğümüz annesiyle mücadele eden Queer genç tasviri burada da bizi karşılıyor. İki film arasındaki 10 senelik fark, kendini unutturur cinsten bir anlatım benzerliğiyle bezenmiş. İki film arasında Dolan’ın rol almayı tercih etmediği Mommy filminde de gördüğümüz mazisi olan bir anne-oğul çekişmesi, filmimiz Matthias & Maxime’de kendini gösteriyor. Ayrıca belirtmek isterim ki anne rolünü yine Anne Dorval üstleniyor. (Evet Dolan yine anne rolü için Anne Dorval’ı kullanmış. Bu sanırım 4 oluyor.) Yönetmenin tercih ettiği bu anlatım biraz bayağılaşmış da olsa asıl vurgulanmak istenen bireyin iç çelişkisinde bir başka dışsal faktörün etkisini ortaya çıkarmaya yönelik bir sürrealist görüntü. Kadrajın içinde bir kargaşa hüküm sürerken aslında bir sonraki sahnenin sessizliğini yorumlama hakkı tanıyor izleyiciye. 

Film eğlenceli bir arkadaş grubunun çevresinde şekillenirken Maxime’nin gündelik yaşamından bazı sahnelerle yorucu gidişata bir mola verdiriyor. Bu sayede sahneler arası geçişte kullanılan bu temkinli tercih, izleyicide hem bir rahatsızlık uyandırmıyor hem de hikâye örgüsünün vuruculuğunu diri tutuyor. Bahsettiğimiz bu arkadaş çevresi erillikten oldukça uzak bir grup erkeğin yalnızca sevgi ve samimiyetleriyle aktarılmakta. Keyifli ve bol diyaloglu sahnelerle birleşince kesinlikle gençlik dizisi kıvamında bir hava estirdiğini de söylemek yerinde olur. Fakat hemen altını çizmek isterim ki gençlik filmi diyerek beklentinizi düşürmek istemem çünkü filmdeki olay örgüsü oldukça meşakkatli bir anlamlandırma çabasını izleyiciden bekliyor. 

Filmimizin patlama noktası Matthias & Maxime’nin bir kısa film için kamera karşısına geçmesi ve çekim başlayana kadar rollerinden haberiz olmasıyla ortaya çıkıyor. Buna göre ikili kamera karşısında yalnızca küçük bir öpücük canlandırmalı fakat bunu olabildiğince içten gerçekleştirmeli. Tabii ki her şeyin kopma noktası, daha doğrusu Matthias için pandoranın kutusunun açıldığı an tam burası. Bu küçük öpücük ikilinin arasında ciddi bir elektriklenmeye neden olmakla beraber Matthias için soyut duvarların örüldüğü ve kendine işkence ettiği, izlerken de pek keyif vermeyen o korkunç sahneleri bizlere izletiyor.  

Maxime’nin şehirden ayrılma hikâyesiyle beraber olay örgüsündeki düğümlerin çözüldüğünü söyleyebilirim. Matthias & Maxime arasında yaşanacak sıcak bir sahnenin hikâyenin geri kalanı için bol hüzün yaşatacağını temin ederim. Hızlıca toparlamak gerekirse tüm yaşanan farkındalıkların ve varoluşsal sancıların ardından ikili arasındaki ilişki Mattihas’ın, şehri terk etmek üzere evden çıkan Maxime’nin karşısına dikilerek tüm varlığıyla ona kendini açtığı o muhteşem son sahnede beliriyor. Kesinlikle 2019 Queer Palm adaylığında anlık bir heyecan yaşadığım bu başarılı yapımın benim gönlümdeki yeri kesinlikle Queer Palm kazanmış olduğudur. 

Tüm karmaşıklıklar, ilişkisel kargaşalar ve anlam arayışı ortasında muhteşem bir sonla noktalanan bu yapıma bir şans vermenizi öneriyorum.