Yüzyıllardır aradığımız tek şeyin mutluluk olduğu hakkında birçok söz söylendi. Bir o kadar da “mutluluk” hakkında kitaplar yazıldı. Bundan 1000 yıl önce de insanlar mutluluğu arıyordu. Şu anda da aradığımız tek şey “Mutluluk!”. Peki, gerçekten “Mutluluk herkes için aynı anlamı mı taşıyor? ya da “Tek bir anahtarı mı var?” Hiç sanmıyorum. Dürüstçe söylemek gerekirse insanlar, mutluluğu aramayı bıraktığı an mutluluğu buluyor. Geçmişe duyulan pişmanlıklar, geleceğe dair kaygılar ayağımıza bir pranga olmuş bizi yavaşlatıyor. Yavaşladıkça daha da hızlı koşmak istiyoruz. Mükemmel olmak istiyoruz. Üstümüzdeki yüklerle daha da yoruluyoruz. Onları çıkartmak akılımızın ucundan bile geçmiyor. En kötüsü de keşke diyoruz. Şunu yapsaydım mutlu bir hayatım olurdu. Böyle yapmasaydım şimdi bu halde olmazdım. Nereden bilebiliriz ki. Hayat, bize verilen boş bir tuvaldan ibaret. Boyalarımız ve fırçamız elimizde değil mi? Daha önce çizdiğin kötü darbelerin resmini mahvedeceğine inandığın için mi hala o darbeleri atıyorsun? Neden kendine dürüst olmuyorsun? 

Çokça duyduğumuz keşkelerle dolu hikayelerin kahramanları ayağındaki prangalar ile çok da mutlu olmadığı bir hayat yaşadığını her fırsatta anlatma ihtiyacı duyuyor değil mi? Cesaret edemediği o saç kesimi, dışlanacağı için kişiliğine söylediği yalanlar, karşı çıkamadığı dayatılmış hayatlar… Toplumun her yanını sarmış koca kara bir bulut!

Benliğimizde açtığımız o kadar çok yaranın mutluluk ile kapanacağına gerçekten inanıyor musunuz? İhtiyacımız olan şey mutluluk değil. İhtiyacımız olan şey hissetmek. Acıyı da mutluluğu da korkuya da pişmanlığı da hissetmek. Yaşamak ve geçmesine izin vermek. Mutluluğu aramayı bırakın. O burada. Hissetmekte! Hayatınız boyunca yaşadığınız keşkeleri hissedin ve onların geçmesine izin verin. Yaşandığına ve bittiğine. 

Neden mi?

Çünkü, baskılanmış her duygu elbet bir gün keşkelerin mezarlığından çıkıyor ve baskılanan ne ise gün yüzünde kendine bir yer buluyor.