Fransız queer film yapımcısı Robin Campillo'nun üçüncü uzun metrajlı filmi BPM 120, kendisinin ve yardımcı yazarı Philippe Mangeot'un kişisel deneyimlerinden yola çıkarak, 90'lı yılların başında ACT UP (Gücü Serbest Bırakmak için AIDS Koalisyonu) grubunun Paris şubesinin aktivizmini şiddetle yeniden canlandırıyor.
César ödüllerinde ödül sahibi olan BPM 120, ister hükümetin eylemsizliğine ve ilgisizliğine ister ilaç şirketlerinin tembelliğine ve açgözlülüğüne yönelik çeşitli vesilelerle uygulanan şiddet içermeyen protestolar olsun, en başta statükonun dolaysızlığını kaydeden sürükleyici bir samimiyet taşıyor. Campillo'nun yöntemi, mekânda uçuşan kamerayla iddiasız bir şekilde ilerliyor, kıvılcımlar saçan toplantıları titizlikle kaydetmek için bolca odaklanıyor ve mümkün olduğunca çok kişinin sesine ulaşmaya çalışıyor. Dahası Campillo, kahramanımız Sean (Nahuel Perez Biscayart) ile grup lideri Thibault (Antoine Reinartz) arasındaki ikircikli ilişkide vücut bulan, her türden insan topluluğunun içinde doğası gereği yaşayan ve nefes alan o öldürücü kötü niyeti de sergilemekten geri durmuyor.

Performans açısından Campillo, her zamanki canlılığı ve canlılığının yanı sıra tutku ve spontanlık yayan çatlak, ağırlıklı olarak genç bir oyuncu kadrosunu yönetiyor. Arjantin doğumlu Nahuel Pérez Biscayart (Sean), virüslü bir bireyin yorucu vücut zayıflamasını yansıtmakla görevli. Şişkin gözlerindeki rengin azalmasıyla altı çizilen ürkütücü bir dönüşümü yeni gelen Sophie (Adele Haenel), damgalanmış aktivistlerin geri kalanından hemen ayıran ağırbaşlı bir soğukkanlılık ve sakinleştirici bir kısıtlama ile dengeler. Hem Thibault (Antoine Reinartz) hem de Sophie (Adele Haenel), zevk ve sanatla dolu mücadeleyi sırtlarında çekiyorlar. Ayrıca bir lider figürünün yükünü taşıyan zor karmaşıklığı göstermek için de iyi bir ciddiyet haresi sunuyorlar.

Film ACT UP'un ilaç şirketlerine karşı neden bu kadar tepkili olduğu gerçeğinin tarihsel boyutunu anlatmaktan biraz uzak. Yer yer ilaç şirketlerinin daha masum ve politik olarak baskı altında olduğunu dahi izlediğimizi söyleyebilirim. Genel itibarıyla politik tutumların ve toplantıların çoğunluğunda LGBT jargonunda görmeye alışık olduğumuz parmak şaklatma ve küçük düşürücü hırlama ifadelerine de rastlıyor olmamız sahnelerin samimiyetini arttırmış. Bu sloganik anlatı tabii ki sinematografiyi sıklıkla baltalamış. Bu filmi biraz daha manifesto şeklinde ifade edebiliriz. Özellikle ACT UP'un Amerika merkezli başarılı politik duruşu ve konu edildiği onlarca yapım arasında BPM 120 daha bizden ve duygusal bir anlatıya sahip.

Filmimizin hassas bir hikâye örgüsü de var tabii ki. Çılgın ve coşkulu aktivist Sean (Nahuel Perez Biscayart) ile sessiz ve kendini konumlandırma sürecinde olan Nathan (Arnaud Valois) arasındaki ilişki gerçekten parlıyor. Her iki oyuncu da harika bir oyunculuk çıkarmış, özellikle Sean'ın AIDS yüzünden fiziksel durumu giderek kötüleşirken Perez Biscayart güçlü bir karakter gelişimi sergiliyor. Film oldukça dokunaklı bir ölüm sahnesiyle de izleyicisini büyülüyor. Yas tutanlar kendi aralarında ortak bir sessizliği ve aktivizmdeki beceriksizliğini paylaştığı için çok gerçekçi. Bu sahne, izleyicilere kendi geçmişimizdeki çeşitli kayıpları kolayca hatırlatıyor. Aynı zamanda AIDS'e karşı verilen esaslı sivil toplum direnişinin de bir tezahürü Sean. Her şeye ve herkese rağmen konuşulmaktan utanılan bir topluluk ve virüs...

Bu destansı direnişin anlatısı olan BPM 120 tam 107 adalıktan 50 ödülle dönen Queer Sinema tarihinin en başarılı konumlandırılan manifesto niteliğindeki yapım. Cannes'den 4 ödül alan film Palme d'Or içinde aday gösterilen BPM 120 hiç şüphesiz izlence kütüphanenizde bir yeri hak ediyor bence. Bu hikâye sadece sinematografi değil, aynı zamanda LGBT ve Queer hareketin sembol örgütü ACT UP'ı anlamak için de eşsiz bir sunum.

Pride ayına girmemizin şerefine de bir kez daha haykıralım NE YALNIZIZ NE DE YALNIŞ !