Düşünsel sınırlarımızın zorlandıkça zorbalaşması en acımasız işkencelerdenmiş gibi hissetmek şahsıma mı özel bilmiyorum. Bu düşüncenin korkunçluğunun yarattığı boşluk ise tarifsiz bir duygudan farksız. Bu boşluğun yarattığı anlamsızlıksa en acınacak hâl. Kabul edelim ki bu cümleleri kurabilmek için bile hayatla dost olmaktan bir hayli uzak olmak şart. Bu uzaklık ve sebep olduklarıysa tıpkı uzay boşluğunda konuşmaya çalışıp kimseye kendini duyuramamak gibi. Düşüncelerin ağızdan çıkmak isteyip de kelimelere dökülememesi, dökülseler bile duyulmamaları , kelimelerin bile kulak vermemesin yarattığı şok etkisi yaşarken mumyalanmanın kanıtı. Herkesten veya her şeyden kopmak, hiçbir yere aidiyet besleyememek gibi belki çok anlamlı belki çok anlamsız düşünceler, kaynağı belirsiz bir kötülüğün mumyayı sarması. Bu süreçteki farkındalığın hüzünlendirmemesi , korkutmaması da hayata maruz kalmak istemeyişinden mumyanın. Kendini boşlukta bulması , bu şekilde hissetmesi mi onu mumya yapar yoksa yaşama çıkan yolun hissizliğe sürüklemesi mi? Kaynağı belirsiz kötülüğün işaret ettiği hissizlik. Sardıkça seni , içinde yeşermeye çalışan hislerin tekrar kuruyor ve tekrar mumyalaşıyorsun. Mumyalaştıkça yaklaşıyorsun boşluğa ya da ölüme.