HİCİV

Zamanım dar diye düşündüm kendi kendime. Daha da daralttım bir şeyler hissetmek umuduyla. Yok olmaya yüz tutmuş bir kalbin tuhaf çağrılarıydı bunlar. Kalp krizi dedikleri bu olsa gerek, sanırım. İnsanın kendi kalbini hissedememesi ne kadar trajik, o seni hayata bağlayacak kadar sevebiliyorken. Solumdaki ayna hala kırıktı. Neden düzelemiyordu ayna kendi kendine diye içimden geçirdiğimi hatırlıyorum. Bu harcanmış bir neslin hikayesiydi. Kalplerini yerinden kendi elleriyle söküp atan neslin hikayesi, materyalist köpekler olmuş bir neslin hikayesi... Her içime çektiğimde öksürürdüm, ama artık öksürtmüyordu pus. Elbet bir nedeni vardı. Sanırım pisliğimi umursamıyordu yansımam. Çivi çiviyi sevmiyormuş zaman zaman. Şimdi bu saçmalığın nereden başladığına şöyle dönelim:

Bilinmeyen korkutur benliğini
Karanlık uyandırmalı geceyi 
Ve eğer ışık görürsen 
Batır gözlerine o iğneyi.

Sen, materyalist insan, 
Yaraların kadar yaşamışsın, 
Çünkü göremezsin kanamadan 
Zehir dolu milyonlarca zihni.

Ben, 
Ben gördün neslimin en iyilerini pisliğimin içinden,
Birahane köşesinde uyuşmuş.
Bu makineler insanla doluşmuş.
Hepsi de çok mutluymuş. 

Ne acı. Ne kadar zavallı, 
Milyonlarca hayaletin fark edilme çabası.
Yansımalar yanıltıyor hayaleti,
Bembeyaz kanlı bir küvetin içinde.
İşin en komiği,
Onlar farkında değil benliğinin
Milyonlarcasından çalıntı olduğunu.
İşin en komiği,
Tebessümün acıdan doğduğu.

Hiçliğe ait olmak, en acısı olsa gerek,
Neden bu kadar çekici ? 
Bileğin acısı kalbin ağrısını nasıl alaşağı edebiliyor,
Deyimleri yalanlıyorken.

Ama şiir yansıtmalıydı gerçeği.
Ve ben neslimin en'lerini gördüm
Beyaz sayfalara tükürürken. 
Ya bir kadındı dertleri ya bir viski.

Neslimin en'leri ağlıyordu geceleri.
Hepsi de kırık aynasına sarılmış.
Rengarek boyanmış mezar taşları,
Akıllıca düşünülmüş takma adları.
Ben olamadım neslimin en'lerinden,
Çünkü onların dertleri,
Ya bir kadındı ya bir viski.
Benzer...