Kendimce mutluymuşum o zamanlar ya da mutluluğa muhtaçmışım. Hiç bir şeye muhtaç değilim ben! 85 yaşındayım, en az 85 kez mutsuz oldum, mutsuzluğu koynumda uyuttum, onunla uyandım. Mutsuzluğa mahkumum ama hiç bir şeye muhtaç değilim ben! Penceresinden ara sıra güneş sızan bir evim var... Sızan ışıkla tozların uçuştuğu, garip durgunluk, zamanın yalnızca burada akmadığı evim...

    Sayamıyorum günleri artık, takvim alamıyorum eve. Bunca içimden geçenlerden sonra zamanın geçmesi, akıp gitmesi hiçbir anlam sunmuyor bana.

    Tek bir yıla mahkum kaldım ben. Yaşımın hep 85 olduğu yıldayım, günlerden pazartesi, uyuklamışım bir öğlen vakti... Ah! Ne şanslıyım ki güneş sızıyor evime. Kalkacak gücüm yok yerimden, beni doğrultabilecek kimse de yok zaten. Komik değil mi, sayamadığım yıl kadar hatta koskoca ömrüm kadar kaçtım yalnızlıktan. Aradım hep bir yerlerde sevgiyi, sahte duygularla avuttum şu aciz bedenimi. ''Gerçek'' dedim ''Değilse yaşayamam.''

    Sahiden de yaşadım mı koskoca bir ömrü, kırgın mıyım kendime, bulabildim mi zaten hep aradığım dibimdeki kendimi?

    Neyse yahu ne diyordum? Komik değil mi kendimden bu kadar kaçıp yalnızlığa mahkum kalmam? Oturuyorum işte şu odanın içinde, kendim ve kendimden başka kimsem yok. Amaç edinmiştim oysa -ne safmışım- bir gün kendimi kendimle paylaşabilecek birini bulacaktım. Aradım hep, aslında birilerini buldum ama birini bulamadım.