Yıllarca hatta yarı ömrümce bir umudun peşinden koştum. Bir balon olup kaydı elimden, uçtu, karıştı göğe ve ben yaşlanmaya başladım. 

   İnsan yaşlandıkça gösterir ya kara yüzünü hastalıklar, sanırım bu da benim yaşlılık hastalığım. Çöktüm ama yendim sandım. İçimde büyütmüşüm meğerse geri geldi. Şu hastalığım kadar sadık bir şey olsaydı benimle, hasta ama mutlu olurdum. Şimdi hasta ve yalnızım ve kimsesizim en az kimsesizler kadar. Huysuz bir yaşlıyım ben, ömrümce yaşamın beni yaşatmamasını reddettim ve reddedeceğim. Çünkü yaşamın kendisidir ancak yaşatabilen ve ben karmaşayı sevmem. 

  85 yaşındayım, nedense hep bu yaşta kalacak gibiyim. Kendimi kurtaramıyorum. Bunlar son sözlerim belki, vedam yakın. Ben ki kendimi kurtaramazsam en azından kendimi imha edebilmek isterim. Yaşamın beni yaşatmamasına karşın ilk kez ölürken yaşayabileceğim. Belki, belki ve belki…