İçimin kıyılarına uzandım güneşleniyorum. Şimdilerde evden çıkamaz oldum. Yaşımın geldiği bu 85'li yıllarda dışardan ziyade artık kafamın içinde yaşıyorum. İnsan büyüdükçe içindeki sessizliği duymaya başlarmış, bu koyu dipsiz sessizlikten ömrü boyu kaçmaya çalışırmış. Artık kaçmaya gücüm yok 85 yaşındayım en az 85 beş kez düştüm bu sessizliğe. Sanki kendimi kendimin içinde boğan bu sessizlik usul usul acı çektiriyordu hayatımın arka planında. Gülerken, eğlenirken, ayaklarım yere değmiyorken bile bileklerime bağlanmış sessizlik beni bu yerkürenin dibine çekmeye çalışmış hep. Şimdilerde daha iyi anlıyorum beni tüketen zamanın acımasızlığı değil sessizliğin bedenimde akan ışığa açlığıymış.