kör değilsin, farkındasın gerçeklerin. olurunun olmadığını görüyorsun, neye çabalıyorsun hala? acizlik o denli büyüktür ki... gururunu, kibrini, özünü yerlere atıp çiğnemene sebebiyet verebilir. biliyordun içten içe, asla senin olmayacaktı dilediğin gerçeklik.

fakat olmak zorundaydı işte, geçmişinde asla tamamlanmamış o kocaman boşluğu doldurmuştu senin gözünde, sana daha evvel asla verilmemiş şeyleri vaat etmeyi es geç, sana sunmuştu. dağları aştı gözündeki büyüklüğü. 

nihayetinde dilediğin bir şey olmaktan çıkmış ve bir ihtiyacın haline gelmişti her şey. aciz diye adlandırsan da değildin aslında, yalnızca ihtiyacın vardı ve sana sunulmuş bu şeyleri bir daha yaşayamayacağından korkmuştun. oysaki bir şahsın sana bahşettiği şeyleri çok farklı birisi de yapabilirdi. belki de buna güvenin olmadığından kırıklığın içerisinde yüzmeyi kabul ettin çokça zaman. 

bir sevgi, aşk, güven ilişkisi... ne olduğunu zerre önemi yok, beraberinde kim olduğunun da. 

sende eksik bir şeyi tamamlamış bir şahsa gerekmediği kadar ihtiyaç duyarsın, kopamazsın. sana neler yapmış olursa olsun, göz ardı eder ve yanında olması için her şeyi yaparsın. bunu duygusal bir bağ olarak yorumlamak doğru değildir, ekleyeyim. 

bazı zamanlarda ise bazı şeyler bitmelidir. tamamlanmak, sevgi görmek ve vermek yeterli değildir. zarar veren her bağ, kanatacak olsa da kopartılmalı ve kalıntılarını siz temizlemelisiniz.

çoğu zaman işler dilediğimizce olmaz ve ekstra olarak bir çaba harcamamıza yol açar, bu da asla yeterli olmayacaktır.

çünkü olmayacak bir gerçekliği olduramazsınız, gücünüz yetmez.

şahsım adına ekliyorum ki, olduramadım.

denedim mi? denedim.