biriciğim.. henüz hislerim tam anlamıyla bitmemişken bu vedayı etmeliyim. seninle tanıştığımız o kalabalık festivalde, henüz ilk diyaloğumuzda anlamıştım benim için çok önemli olacağını, öyle de oldu. bu zaman içinde ruhum oldun, olduğunu sandım ya da. kendi adıma çok çabaladım ve bir şeyleri düzeltmeyi denedim, suçu kendimde bile aradım... özünde ortada bir suç olmadığını kavramak için biraz geç oldu. kırılmış umutlarım, heveslerim ve bir kalbim olmasına rağmen sana karşı güvenimi hiçbir vakit yitirmedim. en azından bu konuda sana hep minnettar kalacağım... sana artık seni sevmediğimi söyledim, kısmen öyleydi de. sanırım artık bütün yanlışlarını göz ardı edecek kadar sevmiyormuşum seni. gidip gelmelerine katlanmak çok zor olmaya başladı. artık gelmeni istiyor muyum, bilmiyorum.

ilk defa bu gerçeklikle yüzleşirken o denli ağladım ve içime dokundu ki... sana anlatamam. içimden silinmen beni mahvetmişti. artık bir şarkı çaldığında uzaklara dalıp gitmiyordum, kollarında olduğum vakitleri hayal etmiyordum, yaşadığımız rüya gibi zamanları düşünmüyordum. keza gözlerine, fotoğraflarına baktığımda artık 'evim' değilmişsin gibi gelmişti.

'benim artık evim yoktu.'

sadece bu bile günlerce kafamda döndü, beni en çok yıpratan şey buydu.

fakat bazen sevgi yeterli olmayabilir kristen. olmadı da.

son konuşmalarımız, bana dokunuşun, sarılışın, bakışın... bunlardı beni ağlatan şey. çünkü sana her baktığımda, burada olsan dahi bir şeyi çok iyi biliyordum. hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

belki de son kez olacak şekilde kendimi bu gerçekliğe ağlattım, kanattım. artık yokluğuna değil de, karşımda duran samimiyetsiz bir yansımana ağlıyordum. her şey işte bu şekilde çürüdü içimde. zamanı geri almanın mümkünatı olmadığı gibi zamanın hislerimi canlandırması namümkün kılınmıştı.

oysaki ben çok vakit içten bir şekilde sana yalvarmıştım, sesim çıkmasa da, duymasan da.. biliyordun, acıma son verdin. bir şey yapmanı beklemiştim, içimdeki boşluğu doldurmanı değil, acımı taze tutmanı en azından. bu beni, sana bağlayan son kaleydi. onu da kendi ellerinle yıktın, bana bir acı bile vermedin. ben içinde sen varken acıya da razıydım, yeterince berbatken.

çekecek acım da kalmadığında senden fazlaca bağımsızlaştım... hiçbir cümlen bana bir şey katmadığı gibi benden bir şey de götürmüyordu artık. 'kanımı biliyorsun' dediğin her dakika buna lanet ettim, seni bu kadar iyi tanımak beni çok yormuştu.

tamamen boş hissediyorum. artık olsan da yoksun biriciğim, benim her şeyimi kendi ellerinle yıktın. yerlere attın cümleleri, duymamak için en yüksek desibelde de şarkılar dinledin. beni susturmak, benden kaçmak içinse elinden geleni yaptın.

olsan da yoksun, olsan da yokum.