İyi olmak.

‘’Yaşamın bütünü renklidir. Renklerle düşün, siyah ve beyazla düşünme. Bu, insanlığın başına gelen en büyük hastalıklardan biridir. Hastalığın adı ‘Aristo-itis’tir. Aristo’dan gelir. Sen, ‘bu adam iyi,’ dersin. Ne demek istiyorsun? Ve ardından, ‘şu adam kötü,’ dersin. Ne demek istiyorsun? ‘Bu adam bir aziz ve şu adam bir günahkar,’ dersin. Ne demek istiyorsun? Hiç içindeki aziz tamamen yok olmuş bir günahkar gördün mü? Hiç içindeki günahkar tamamen yok olmuş bir aziz gördün mü? Belki dereceleri farklı olabilir, siyah ve beyaz kadar değildir.’’

Osho / Kanat Açmış Kuş

Alexandre Cabanel – Düşmüş Melek tablosu oldukça beğenilen tablolar arasında yerini alır. Bu kadar sevilmesinin ardında yatan başlıca sebep tabloda kendimizden bir yanı görebiliyor olmamızdır. Cennetten kovulan Lucifer'ın gözlerinden akan öfke, kin ve nefret çok net bir şekilde resmedilmiştir. Tabloyu ilginç kılan da budur; Lucifer'daki intikam hırsına, bencilliğine ve kötülüğüne rağmen ona bakarken mest oluruz. İntikam ateşiyle yanan Lucifer'a tuhaf bir şekilde hak verirken buluruz kendimizi. Bu durum iyi ve kötünün bir aradalığını kanıtlar niteliktedir.

Çünkü insan iyiliği de kötülüğü de bir arada içinde barındırır.

İnsan yüzde yüz iyi olamaz ama yüzde yüz kötü olmamayı başarabilir. İyi olmak ya da kötü olmak aslında bir tercih meselesidir. Doğası gereği iyiliği de kötülüğü de içinde büyütür ancak hangisini daha çok besleyeceğine yine kendisi karar verir. İyi düşünmek, iyi konuşmak, iyi görmek, iyi algılamak ve iyi davranmak insanın kendi elindedir. İyinin yerine kötüyü koyarsa bu kez kötünün çerçevesinde kendini şekillendirecektir.

Masallarda, mitlerde, tarihte hatta kişisel anılarımızda dahi kötü olarak akılda kalan taraflar vardır. Hafızamızın derinlerine indiğimizde bu tarafların yanlış ya da günah olanı seçmesine sebebiyet veren kuvvetle muhtemel ortak özelliğin haz olduğunu görebiliriz. İnsan fayda görmediği ve başkalarına da fayda vermeyen hazlarından arınamadığında kendinin kölesi haline gelmektedir. Bu sebepledir ki insan iyi olmak için kötü olmaktan daha fazla çabalar. Kötü olma hali daha kolay bir seçenektir. Çünkü kötüyü seçmek gayretsizdir ancak iyi olmak emek ister.

İnsanın kölelik halinden kurtulabilmesi için kendiyle savaşması ve kendine hükmetmesi şarttır. Hüküm gibi iddialı bir kelimenin kullanımı; kendinin efendisi olabilmesi için verdiği savaştan kendini yenerek galip gelmesini içerir. Bu gerçekleştiğinde zincirlerinden arınacak ve özgür iradesine kavuşacaktır. Özgür irade insanı mantıklı olmaya, mantık da duygularla birleştiğinde iyi olmaya teşvik edecektir.

Bir ormanda tek başımıza hayvanlar tarafından büyütülmediğimiz ve insan olarak varolmamızı sağlayan bir toplumun içinde ötekilerle, diğerleriyle yaşadığımız için bazı sorumluluklarımız bulunmaktadır. Ötekine, diğerine, diğerlerine saygı göstermek, sınırlarımızı bilmek ve anlayışlı olmak bu sorumluluklarımız arasındadır. Kendi çıkarlarımızı, isteklerimizi ve hazlarımızı fazlasıyla beslersek hep kendimizi düşünürüz. Tek kendi doğrumuzu kabul edersek kalan bütün doğrulara karşı körleşiriz ve dünyayı kendimizden ibaret sanarız. Ötekinin perspektifinin de doğru olabileceği gerçeğini reddetmek aslında birden fazla doğrunun varlığını reddetmektir. Bu da bizi bencilleştirir ve kendimiz dışındaki dünyayı anlamamızı zorlaştırır. Haliyle ötekine kötü oluruz çünkü ötekini anlamayız, ötekine nefret besleriz. Ancak ötekinin çıkarlarını gözederken kendimizi yok sayarsak da benliğini ve bireyselliğini kaybetmiş bir kişi oluruz. Bu sefer de kendimize kötülük ederiz.

Kısacası iyi olurken 'öteki ve ben' konusundaki dengeyi kurmak mühimdir. Ötekinin hakkını koruyarak kendine de iyi davranmak ve kendini gözardı etmeden ötekini düşünmek gerekir.

Kendine ve çevrene iyi davranmayı tercih edersen; iyi konuşursan, iyi görürsen, iyi çalışırsan, iyi düşünürsen, iyi okursan, iyi duyarsan, iyi niyetlenirsen... iyiyi istersen iyi olursun. Her anlamda. Hala iyi biri olmak için geç değil. Ve aslında o kadar da kötü biri değilsin.

Okuduğunuz için teşekkür ediyor, denge ve iyilik diliyorum.