Deftones’u bilenler bilir tuhaf ve deneysel bir grup olduğu çok bariz. Eğer buna katılmıyorsanız hemen Pink Cellphone’u tekrardan dinlemenizi tavsiye ederim. Albüm tabi ki de Deftones’u Deftones yapan altyapıya sahip. Kasvetli ve soğuk gitarlar. Kimi zaman sizi yerinizden zıplatırken kimi zaman bir daha uyanmak istemeyeceğiniz Chino vokalleri… Bu albüm bana göre grubun diğer albümlerine göre daha melankolik temasıyla öne çıkıyor. Tabi ki de gaz şarkılar barındırmasına rağmen hüzünlü bir tema ön planda. Hole in the Earth, Beware, Cherry Waves, Riviere, Xerces gibi klasikler hep bu albümde.

Saturday Night Wrist grubun diğer albümleri gibi müzikal anlamda inanılmaz çeşitli. Stephen Carpenter’ın akılda kalıcı harika riffleri albümü çok daha ileriye götürmüş. Özellikle Beware şarkısında başlangıçta yavaş ve daha atmosferik ilerken sonlarda Carpenter’ın kendini serbest bırakmasıyla çok başka bir noktaya taşınıyor. Chino’nun vokallerinin zaten akıl almaz derecede iyi olduğunu biliyoruz. Bu albümde de kendisinden beklenilen performansı gösteriyor. Şarkıları, içtenlikle söylemesiyle daha bir hissiyat katarak  şarkıları güçlendiriyor. Mein, bana göre diğer şarkılara nazaran daha aşağıda kalsada Serj Tankian'ın şarkıya eşlik etmesi hoşuma gitti. Rats!Rats!Rats! albümün en gaz parçası olabilir. Scream vokaller inanılmaz şekilde sizi ayağa kalkıp koşturmaya başlatıyor. Modern Rock'ın en iyi parçalarına girer mi bilemiyorum ama en vurucu şarkılarından biri olabilir. Albüme kapanış olarak The Cars grubundan Drive şarkısını kendi yorumlamalarıyla bitirmişler. Orjinalıni çok severek dinlerim ama Deftones versiyonuna ilk dinlediğimden beri tam alışamadım.

Grup, albümün prodüksiyon aşamasındaki gerilimler ve grup üyelerinin kişisel problemleri yüzünden zorlu geçmiş olmasına rağmen böyle enerjik ve duygusal bir iş ortaya koymayı başarmışlar. Dinlemeyenler varsa aşağı albümü bırakıyorum. Okuduğunuz için teşekkürler…