mutluyum artık! 

özünde artık beni yaralayan, düşüncelerimi büyük bir çoğunlukla işgal eden birisi yahut bir olaylar silsilesi yok. geceleri biraz daha erken uyuyorum, hatta çok uzun zamandır o uyku ilaçlarını dahi kullanmak zorunda değilim. sigarayı azalttım, saçlarımı boyattım, stresin getirisi o fazlalık kiloları verdim. 

artık yaşıyorum...

fazlasıyla garip bir ikilemdi, evvelinde yaşamıyor muydum sanki? elbette ki yaşıyordum fakat henüz yirmili yaşlarımda saçlarıma ak düşürecek kadar boktan bir yaşamı sürdürmekteydim. bunları tek bir kişinin yapabileceğine inanmak güç, hele ki özel bir çaba sarf etmiyor olmasına rağmen. 

aşk başlar, aşk biterdi. bu süre zarfından sonra ise o kişiyle hiçbir ilişiğiniz kalmasa pek de incinmez, yokluğunu hissetmezsiniz. kırmızı çizgisi değer vermektir, sevgi göstermektir. eğer ki aşkı henüz tatmadan bir değer ile bağlanmışsanız birbirinize, aşk bitse dahi içinizdeki o sızı çabuk gitmeyecektir. 

evet ben atlatmıştım artık, izlerini silmiştim üzerimden. en azından öyle sanıyordum, olması gereken de bu değil miydi?

oysaki hala bir şarkıda gözlerim doluyor, ona özgü şeyleri kendimde yaşatıyorum, sızım geçmiyor. ben zaman geçtikçe ona benzemiştim, bir kısmım hep onu yaşatacaktı. buna sevgi de denilebilir, takıntı da, ilk yaşanmışlık da. pek zaman kontrolü ele alamazsan yenilirsin, bu bir yenilgi miydi yoksa kendimi tatmin etme biçimim mi? bilmiyordum. 

o hep benden bir parça olarak kalacak ve ben ondan hiç gidemeyeceğim. en başında aşkım, en sonunda sevgim bitse de. artık hayatım boyunca bunu olumlu yahut olumsuz bir yöne yormaya çalışmamayı öğrendim, en güzeli de bu olsa gerek. günün birinde çok da sevebilirim birisini fakat yaşanmışlığı silemem, bunların birer duygu değil de içinize yer edinmiş larvalar olduğunu unutmamak gerekli.

nihayetinde ukte olanlar her birimizde kalacak, koparmayı denemek ahmaklık.