Her hayvanın vardır sol yanında bir yarası

İnsanın olanın gönlündedir pir yarası

Gönlünde nefsi olanın tendedir sızısı 

Nefsinde gönül olanın yoktur hiç acısı

Konuşma ey gönül! dilde kül olur yankısı

Ötünce bülbüller, sesi gülden Kırmızısı

Zorlama ey gönül ! girilmez denen kapıyı

Nazar edince erenler, süslerler tahtını

Yazma ey gönül ! dolmaz mürekkebimin kabı

Gönül bu, yazar mı hiç kapısında yazısı?

Çıkma ey gönül ! Gönül dağlarımdan yukarı

Mevsim hep birdir, dinler mi ne yazı ne kışı?

Bakma ey gönül ! taşıyamam ben o nazarı

Öperse yanağından muhabbetin rüzgarı

Vurma ey gönül! maşukun teline mızrabı

Neşetten bil sen, gönülden söyler onun sazı

Ağlama ey gönlüm! etme ziyan, çek sabrını

Evvela, sen bilirsin mevlâm aciz yazgımı

Kırılma ey gönlüm! çekmesi zordur yasını

Etme gönlümü kalbi kırıklara mezar taşı