kurduğu her cümlede sempati duymak, bütün güvensizlik duygularını üzerinden silmek ancak bu şekilde olurdu zaten. henüz görüş açıma gireli yalnızca beş altı saat olmuşken hem de.

o an ne düşündüğümü kavrayamayacak kadar karmaşıktım, tek bildiğim uzun zamandır midemde uçuşan kelebeklerin olmadığıydı. varlıklarını hissetmek garip gelse de senin gibi birisinden gelmesini oldukça olası görmüştüm. dalgalar halinde yayılan o hoş tınıya aşina olmayı çok istemiştim uyumadan evvel, eksilmesin istemiştim.

hissetmek böyleydi sanırım,

anlık uyumlara kapılıp mahvetmeye değmezdi, nihayetinde kapılmasan da içinde kalanıyla mahvederdin. işler istediğin gibi gitmediğinde, akışına bırakmayı reddettiğin için pişmanlık duyabilirdin.

istendiğini bilmek ve istemek birlikte olunca aklını çeler insanın, bazen takılmalıydı sanırım insan atılan çelmelere. 'en kötü ne olabilirdi ki?' demek daha da garip hissettirirdi sanırım.

bunu uzatırsan,

araya basit diyaloglar, günlük duygular karışır. uyumu yakaladığında bırakmaman gerekir sonrasını düşünüp. şiddetle başlayan hazlar şiddetle son bulurdu belki de, evet. fakat yaşanmadan da son bulması insanın içine kazınırdı. belki de karaları bağlamazdı, acısını çekmezdi fakat bir burukluk yaşatırdı hep.

belki de bazen yasak olmak... anın kıymetinı sıkı sıkıya kavramak gereğinden fazla değer yüklerdi kişiye, hep de aynı hissetmeyeceğini bile bile.

belki de klişeleri bir kenara bırakıp arzularımın seni yakmasına izin vermeliydim, söndürmemek için elimden geleni değil gelmeyeni de koyardım ortaya. bunların getirisinin mutluluk, huzur ve sevgi olmasını beklemezdim de üstelik. birkaç gecemin günahını seninle arındırmak isterdim yalnızca, gözlerin beni kıvrandırsın isterdim.

özünde artık yalnızca beynime ve hislerime kazınmış bir yarım kalmışlıksın. gelecek uğruna yaşamaktan kaçtığım tutkulardan pişmanım, geleceğin istediğim gibi gitmeyeceğini düşünemedim.

böyle ara ara uğra zihnime, farkındalık kazansın bütün tilkilerim.