uyuşmuş bir beynim ve yıpranmış, çalışmaktan çokça aciz hislerim var. yalnızca bazı zamanlarda yoğun hissedebiliyorum, kalan vakitlerim donuk. artık ne söylemem gerekiyor bilmiyorum, kendimi ifade edesim dahi gelmiyor.

söylüyorum, bağırıp çağırıyorum hatta. merak etmiyor kimse, bir mutluluğumu bile paylaşamıyorum.

belki de nankör olan benimdir. hatta hissedemediğim şeyler yüzünden insanları suçluyorumdur, ayırt edemiyorum... göğsümü acıtmak ister gibi vuruyor kalbim hızlıca, yine de acıyı bile yoğun hissettirmiyor. huzursuzluk ve bolca huzursuzluk beraberinde.

bir sigaraya bile bağımlı olamamaktı eksikliğim. sadıktım fakat o kadardı, belki de yalnızca kendim olduğum zamanlarda. şahıslara değil benliğime.

vaktim o kadar yokmuş gibi artık, herkese var olmalarının minnetini sunuyorum. reddetmeyi lügatımdan siliyorum, son kez gönüllerini yapmak istermiş gibi.

bunu sevmiyorum özünde, yırtmak istiyorum hissizliği. hissiz miydim gerçi, bilemiyordum. bu koca bitkinlik ve boşluk da benim salt hislerimdi belki?

özür dilerim...

her geçtiğim gün bir olasılık, bir gaye yerleştirmeye çalışıyorum bu boşluğa. başarılı olur muyum diye düşünmeden hem de. bazı şeyleri ne kadar istediğimin haddi hesabı yok, sadece düşlemekle yetiniyorum nihayetinde.

bitmesin istiyorum fakat boğazımdan taşıyor artık, bitmişlik gibi hissediyorum.