Hiç kaybolmasın istediğim bir pencereyi donduruyorum bir karelik zamanda. Kenarında eski bir perdenin, belki yüzlerce defa çekilmişliği. “Eski bir perde o!” kendince. Ama üzerindeki çiçekler, yapraklarını yeni açmış gibi gülümsüyor bana, ben baktığımda. Dışarısı kış. Hatta yeni yılın ilk günleri. İçerisi bahar oysa bana.

Daha orada, o birkaç bakışlık zamanda eteklerimi savurarak koşuyorum önümüzdeki günlere. Yeryüzüne uzanan o kum saatinin içinde, kirpiklerimin içinde tutuyorum tanelerini, yakıyor. Ben koştukça geçmiş zamana dönüşüyor “an”, henüz vakti değilken. Bu yolculuğu içeriden, çok derinden bir ses ortadan ikiye bölüyor. “Gel!” diyor bana. “Üşüme.”

Üşümek, iki boğumundan kurtarıp yaşamı, “şimdi”yi var ediyormuş meğer.

Var olmanın "çoğu" varsa, onu anlıyorum burada, o çağrıda.

İyi ki anlıyorum.

Eylül Salman

2023 biterken.-I