Ben artık susmak istiyorum. 

Kazandıklarıma rağmen ve kaybettiklerimden itibaren.

Yitiyor gibiyim ve bunun farkında olarak gidiyorum.

Canım bile artık acımak istemiyor.

Arayışlardan, bekleyişlerden, gidişlerden yoruldum.

Hayat bardağımı hayallerimle doldurmak isterdim.

Dolmuyorsa dolmasın madem. Hep dolması gerekmez.

Bazı köşelerimi düzeltirim diye ümitler beslerdim.

Düzelmiyorsa düzelmesin madem. Hep düzelmesi gerekmez.

İki üç kelimeyle dert anlatan insanın hâlidir benim adım.

Kollarımı saldım, savunmuyorum kendimi. Yıkıladabilirim.

Başım yere düşse de bu bir başkaldırıdır demek isterdim,

Dersem umut ederim belki diye, artık kaldırmıyorum da.

Tek isteğim var. Bırakın beni sessiz sedasız kaybedeyim.

Kaybedişlerimi duyarsan bir gün... Oğlun bir fahişe oldu.

Duygularını tatmin için saygısızca tepindiler üstümde.

Alay ettiler, sesimi kısıp tehditlerini yüklediler sırtıma.

Taşımaya usandıklarımdan bir yiğit misali değil,

yıkık dökük bir adam gibi onursuzca bırakıp gidiyorum.

Ben artık duygularımı namusuyla yaşamaktan yoruldum.

Hiç kurulmayacak olan gönül mahkemelerinde yargılanmayacağımı da biliyorum. 

Sayın hakim, Tek bir sözüm var size.  "Suçluyum ve bunu da biliyorum."