sanki kabul edemez gibi her sayfayı dolaşıyorum tek tek, düşerken yukarıya sıyrılmış giysilerini her gördüğümde üşüyor musun diye düşünüyorum... halbuki bedenin buzdan halliceydi belki de. herkes başına toplanmış kumarbazımın, ışıkları üzerine tutuyorlar.

bak bu kez parlıyorsun canımın içi, hep parlıyordun.

bunca şeyin arasında o kadar büyük bir cevher, öyle büyük naifliktin ki. niçin yerde yatıyorsun, kalk ayağa.. kalk ne olursun, böyle olmamalı.

kabul edemiyorum, bir mesaj atsam geç de olsa cevap gelir gibi. kapını çalsam, bugün olmasa bir yıl sonra açarsın gibi. gitme ihtimalini hep bilirken asla cesaret edemezmişsin gibi, çünkü ben edemezdim...

mahvoluyorum, körlüğüme çığlık atmak istiyorum. benden içtenlikle istediğin zaman yanında olamadığım için, o cem adrian konserine 14 ocakta beraber gidemediğimiz için. seninle karşılıklı bir kumar oynamadığım için çok pişmanım, ellerinden istediğin zamanlarda tutamadığım için özellikle.

basit bir hata diyerek indirgeme bunu, yapamazsın. keşke buradayken kanıtlayabilseydim fakat gitmişken bile çabalamayı asla bırakmayacağım. korktum gelemedim cenazene, gerçi gelmek istesem yetişebilir miydim bilmiyorum... 

yalnızca sana söz veriyorum kumarbazım, en güzel çiçekleri besleyeceğiz birlikte, can vereceksin her hücrenle. 

sadece keşkelerimi sıralamış olsam da hep bir iyi kim oldu, 

iyi ki seni bilmişim... 

gizlemeye çalıştığın, gizlemesen dahi yansıtmadığın her gerçekliğini bildiğim için o kadar mutluyum ki. hep böyle iyi ki olarak kalacaksın, sevgim de ilgim de olumsuz en ufak hissim bile.