Birçok şeye tutkuyla bağlanıyoruz; öyle ki en değerli varlığımız olan canımızı bile ortaya koyarak. Taraftarlık, dindarlık veya milliyetçilik gibi biçimlere giren bu durumun sebebini genellikle ait olma ihtiyaçlarımıza bağlıyoruz. Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinden bahsediyorum elbette. Ama bu ait olma isteği ve ihtiyacı diğer temel gereksinimlerimizin önüne nasıl geçiyor? Bu yaratılışımızda bir kusur mu, yoksa asıl ihtiyacımız ait olmak mı? Fizyolojik ihtiyaçlarımızı, güvenlik ihtiyaçlarımızı bir kenara bırakmak bizim için daha mı uygun? Kimi zaman evet, çünkü aslında bazı aidiyetler tam da bu gereksinimleri karşılamak için karşımıza çıkıyor; bir dine mensup olmamızın bize tek getirisi yalnızlıktan kurtulmak olmuyor, aynı zamanda ruhsal tatmin ve güvenlik ihtiyacımızı karşılıyor. Burada karşımıza ise aslında çıkarsız bağlılığın olmaması sonucu çıkıyor. Bir gruba veya topluma mensup olmanın birey açısından ilk şartı, çıkar sahibi olmaktır, diyebiliriz. Bu çıkarlar bazen maddi, bazense manevi olabiliyor. Bu durumun temelini ise yine daha çok manevi, yani ruhsal çıkarlarımız oluşturuyor. Sevgi ve sevilme, haz ve arzularımız bizi böyle oluşumlara inanmaya veya ait olmaya itiyor. Bazen bu durumu korkularımız, bazense tutkularımız tetikliyor. Bir dinin muhafazakârlığını yapıyorsak, bunu dini muhafaza etmek için değil, çıkarlarımızı muhafaza etmek için yapıyoruz. Hiçbir zaman sıkı sıkıya bağlı kaldığımız değerler olmadığı gibi, olduğunu iddia etmemiz ise yine ruhsal çıkarlarımızdan kaynaklı oluyor. Bunun da sebebi yine insanda ortaya çıkan onur ve gururdan kaynaklanıyor. Evet, bence bu duyguların tatmin edilmesi de bir çıkardır. Birisini sevmek, birisine aşık olmak, birisinden nefret etmek tamamen kendi çıkarlarımızla alakalı bir durumdur. Birisini sevmemizin temel sebebi o kişiden kaynaklı değil, o kişiyi sevmenin verdiği hazdan kaynaklıdır. Bir yere ait olma sebebimiz ise yine aynı şekilde, o gruptan değil kendi tatmin duygumuzdan ve ihtiyaçlarımızdan kaynaklıdır.