Daracık Bir Pusula

Issızlığın ortasında, bir başına dikilen kocaman bir kozalak ağacı. Çatırdıyor, ilmek ilmek. Korkuyorum, sizler de korkuyorsunuz. Yanıp tutuşan çehresinde, tutuşamayan gölgesi ile dikilen bir kozalak ağacı. Çatırdıyor, ilmek ilmek. Gülmesem de gülüyorsunuz ona. Korktuğuna gülmek sizlere kimlerden hatıra, sanırım sizlerden de bir başkasına…

Bu yol çıkamadı en görkemli hanların salonlarına,
İçi boş, epeyce cila kusan mermerli balkonlara.
Bir sigara, sonrasında bir tane daha.
Bir kozalak ağacı duyuyorum uzaklarında.

Yapış yapış on binlerce çocuk, ansızın doğup ansızın biten milyarlarcasından.
Neyin uğruna bu tantana, darağacında yeniden doğanlar aşkına, 
Ciğerlerim de beni zehirlemeye ant içmişcesine,
Kozalağın gölgesinde, yeniden doğuyorlar darağacında.

Daracık bir pusula ile bulmaya çalıştılar yollarını.
Ne bir ceviz ağacıyım ne de Gülhane parkında.
Üstelik polis de olan biteni bir hayli farkında.
Bin kozalak çatırdıyor, bir ağacın altında.

Kinim milyonlar ile beslenir, ve ben daha da kirlenirim. 
Bu gün olmasa da yarınlar benim, o yarınlar da bizim.
Çatırdarım binlerce kez, elbet daha da güçlenir
Gölgemde akıbetini arayan milyonlarca bedenim.

Issızlığın ortasında, milyonlara diklenen kocaman bir kozalak ağacı. Çatırdıyor, ilmek ilmek. Korkmuyorum, korkmuyoruz ama birileri ürküyor. Yanıp tutuşan çehresinde, tutuşamayan gölgesi ile dikilen bir kozalak ağacı. Özünde sapasağlam bir darağacı. Çatırdatıyor, ilmek ilmek. Ben gülemesem de gülüyorsunuz ona. Korktuğuna gülmek sizlere kimlerden hatıra, sanırım sizlerden de bir başkasına…