yürüyorum hiç bilmediğim rüyalarında,
gözlerinin arasından nefes alıyorum,
adım adım hissediyorum seni,
tanıyorum en vahşice halini uykularında,
geziniyorum güzelliklerinde ve köşelerinde,
aşkının ve aklının saklı yerlerinde,
kendimi arıyorum,
benden bir parça bekliyorum oralarda,
ne yazık ki sevmeye başlıyorum bunu,
beklemeyi ve ummayı,
çünkü biliyorum,
oralardaki yüzlerce kırıntıda bile ismim geçmiyor.

aşkın en saf hali var şimdi bende,
uyandığımda uykundan,
daha dinç hissediyorum kendimi ve görüyorum,
kaygan zeminlerine çok bel bağlamışım.