sağduyumu kaybettim yolunda, tüm incilerimi saçtım titizlikle yetiştirdiğim fidelerin içine. her adımımda köküne erişmek istercesine kayboldular.

söylesene, ben mi erittim incilerimi bu uğurda? yoksa gönülleri var mıydı sağırlığa?

artık kolyemin ipiyle çökmüştüm yere, o bile benimle değildi. benimleydi fakat değildi işte, sahte bir yansımasıydı. tırnaklarımın içine çamurlar dolmuş incilerimi ararken, elbisem kahverenginin cazgır tonuna inkarını çoktan bırakmıştı.

bu inciler benimdi, yemin ederim benimdi. her yerde benim ayak izim var, görmez misin be adam? benden bir başkasının değil bu bahçe, bu toprak, bu inciler... hepsi benim mülküm. senden başkası adımını bile atamaz mülküme, bir pompalı namlusunu hatırlatır en nihayetinde zihni, gerisi sessizlik. 

hepsinin senin yolunda hiç ettim, incilerimi bulalım gel yanıma. incilerim olmadan da sev beni, kaybolma uzaklara.

hiç etmişim sahiden, bir inci kadar uzakmışsın yokluğuna. ağlar birkaç inci daha dizerim kopmuş kolye ipine, gözlerimden aktıkça ipi doldurur köşede.

köşeyi dönersen yanında mıyım? 

hep buradayım, köşeyi dön artık.