ne acılar, ne yolsuzluklar, ne olmayan çocukluklar. kanım dondu insanlığım dediğim o sıfata, lanetler okudum nabzım azalana kadar. eğilip yara bandı uzatmak istedim ama kalbini sarmayacağını biliyordum, ağlama küçüğüm... hayallerini bile çok görecekler sana, bırak onlar utansın. bilirim utanmazlar ama sen yine de ağlama.

yine bilirim çekip çıkaramam seni bu bataktan, sen yine de vazgeçme. ben de bilmem ki teselli etmeyi, hele ki senin yerinde hiç olmamışken. sahi ufaklık, bu durumun tesellisi var mıydı ki? birkaç gül alsam yeter miydi sana, mendilleri de almalı mıydım? kurtaramazdım çocukluğunu ama bir çikolata ve oyuncak verirdim eline. sen yolsuzluğun oyuncağı değilmişsin gibi gülümserim yüzüne, içime akar bütün pislik. sana bir damla yansıtamam. cennetimden feragat ederim senin hayallerini çalanı bulmak için, yeter ki ağlama güzel çocuğum. 

ellerini bugün ben sarmayacağım, nasıl saracağını kör topal anlatacağım, yarın olduğunda sen saracaksın. 

üzgün olmak zerresini ifade etmez hislerimin ama yine de üzgünüm, bil isterim.