Durakta otobüs bekleyenler

İşe giderken ayakları geri gidenler 

Eve ekmek götürmek zorunda olan proleterler 

Patron zengin etmek için kentkart dolduranlar 

Asgari ücrete tamah etmek zorunda kalanlar…

Beni mazur görün 

Ben bu sabah da uykuya ölü kalıyorum

Nedendir bu sessizlik,bu puslu düşünceler?

Yeterli değil miydi sencede bu yorgun argın haller

Bırak gitsin 

Boşver çaya kaç şeker atsam, yemeğe ne kadar tuz katsam diye düşünmeyi dostum, masum çocuklar öldüğünden beri tadım tuzum yok benim..

Yaşadıkça düzelmiyordu hayat, tıpkı yaşlanmakla büyümediği gibi kişinin..

duygularını gizleyip içindeki duyguları kendi içinde ölerek yaşamak marifetti sana göre 

senden kalan parçaları gizleyerek değil dışımda apaçık bir şekilde yaşamaktır bana göre marifet.

Bu yüzden artık çok uzağım yaratılanlara

Bir savaşın sınırlarından kaçar gibi

Mezarını kazan bir aslan gibi

Müebbet yemiş bir mahkum

Yıkılmış bir kent

Tütünsüz bir işçi gibi çaresizim

Ve yarı yolda bıraktığım her iltifat gibi öksüz

Şimdi yoksulum

Hayallerim kağıtlarda kaldı

Bir ölünün evindeki tozlu raflarda

Elimde bana yetecek bir kalbim bile yok artık

Tükeniyor sayfalarım

Tuttuğum güller gibi

Tütmediği için görülmüyor ruhumun yangını biliyorum

Bir deli fırtına aldı taçlarımı benden

Bundan naçar kaldı ellerimin arası

Şimdi doğurduğun güneşlerle ısınıp sevinebilirim

Hem denize girer çocuklar 

Ben güneşi seyrederim