Çok uzun bir süre boyunca Dionysos’un refakatçisi bilge Silen’i ormanda kovalayan Kral Midas, sonunda ele geçirmeyi başarınca ona insan için en iyi, en yeğlenecek şeyi sorar. Önce hiç kıpırdamadan duran Silen, kralın zorlamasıyla kahkaha atarak konuşur.

“Zavallı günübirlikçi canlılar! Ne diye yorarsın beni, hiç duymamanın en yararlı olduğu şeyi söylemeye?”  

“En iyisi,” der, “Hiç ulaşamayacağın bir şey: hiç doğmamış olmak, var olmamak, hiçlik olmak. İkinci iyi şey de, bir an önce ölüp gitmek.”

Acının, kaybın birbirini kovalarcasına yaşandığı bu günlerde, bunların “daha fazla” yaşanmadığı yalnız bir yer canlanıyor benim de zihnimde: hiçlik. Önce Silen’e inanacak gibi oluyor insan. Oysa hiçliğe “en iyisi” diyebilmek için şimdilik olanaksız görünen bir şeye ihtiyaç var, hiçlikten seslenen birine. Ne zaman ki onun sesini duyabilirsek, sanırım ancak o zaman kıyaslayabiliriz var olmakla hiç olmayı.

“Yaşam bazen öylesine acı olabiliyor ki, insan hiç var olmamış olmayı diliyor.” diyor bu kısa öykü. Freddie Mercury de, Bohemian Rhapsody’de annesine sesleniyor aynı şeyi söyleyerek. Otto Rank bunu, dile getirilenin aksine yok olma isteği olarak değil, başlangıçtaki tüm ihtiyaçların karşılandığı o "yaşamsal" ana rahmine geri dönme arzusu olarak yorumluyor. Rank'in doğum travması kavramıyla şarkının sözlerini yeniden okursak Mercury'nin bu arzusunu dile getirirken annesine seslenişi oldukça manidar.

Kimimiz Silen'in cevabına şüpheyle yaklaşıyoruz veya reddediyoruz, kimimiz ise Silen’e inanıyoruz. Her durumda bu diyalog, yaşamın acı bir yanının hepimiz için neredeyse kaçınılmaz olduğunu, bu bilincin kadim bir zamandan geldiğini anlatıyor bize.

Bu haliyle mitoloji, gerçeğe yakınsayan ama onun yerine geçmeyen bir yaşama tesellisi bizim için.



Okuma önerisi: Doğum Travması, Otto Rank

Psk. Dan. Eylül Salman