Kendimi öyle çok anlattım ki sonunda varlığım tükendi, mürekkep niyetine ruhumu kullandım.
İstemeden varım,istemsiz bu soluk alışlarım nereye gitsem bilemem kendimden kaçtığım saatlerdeyim,elden gelir mi sahiden iyi olmak ?
Kolay sanmıştım aşabilirim sanmıştım sadece sanmıştım
Zihnimde karmaşık düşünceler ve çoğunda boğulduğum duygular
Kendimi ilerliyorum, sokaklarda değil, acımın içinde. Sıra sıra dizilmiş evler, ruhumu kuşatan anlayışsızlardır
Karanlık,puslu bi dünyanın eşiğinden sıyrılmaya çalıştıkça giriyorum o girdaba ısrarla,boşveremiyorum
Susturmaya çalışırken kafamdaki sesleri dahada bürünüyorum kaçmak istediğim kişiliğimden,Sahiden..? İnsanlar nasıl başarabiliyordu bunu yada gerçekten başarabiliyorlar mıydı
inanın bilmiyorum,düşünemiyorum
Bir vinç var,bütün o şeylerin üstüne vurduğumuz
aynı duygularıma kan mürekkebi olmuş darbeler
gibi esintisi
Ben umutlara ve kesin inançlara çarpıp düştüm
evet,bende değilim ben
Yorum Bırakın