Nâzım Hikmet’in yazılarını okumak; onun hayatla nasıl boğuştuğunu, sürgünlerle ve zincirlerle nasıl yoğrulduğunu, buna rağmen nasıl her zaman sevgi dolu bir kalp taşıdığını bir kez daha görmek gibi. Kelimelerle değil, yüreğiyle yazıyor Nâzım. Her satırda sonsuz bir özgürlük özlemiyle yanıp tutuşuyor, her sayfada insana ve insanlığa dair inançlarını, umutlarını, tutkularını ve hayallerini anlatıyor. Gerçeğin ta kendisini işleyerek halkının sesi, vicdanı, dostu oluyor her yazıda. Satırları onun yalnız bir şair değil, ülkesine ve hatta tüm insanlığa sığmayan bir ruh olduğunu gösteriyor. Sayfaların arasına sıkışan bitmez tükenmez sevgisi, halkına ve insanlığa duyduğu sarsılmaz inanç taşıyor yazılarından. Sürgünlerde, hasretin ve umudun kıyılarında dolaşırken, en karanlıkta bile bir parça ışık aramayı tüm işi belliyor.

Birçok yönden çok verim aldığım bir seri oldu. Hayatla, sanatla, ülkemle, siyasetle, sevgiyle, aşkla, dostlukla ve bir insanın boyun eğmeden yaşadığı çetin fakat onurlu bir ömürle, sarsılmaz sevgisine tutunarak yazdığı bu satırlarda daha yakından tanıştım. Okuduğum için çok, çok, çok memnunum. Ve Nâzım Hikmet… seni çok, çok, çok seviyorum.