Hem ruhumu hem de zihnimi delip geçen; bir sanatçının cezaevi günlerinde eşine yazdığı ve kendi iç dünyasını, ideallerini, acılarını, umutlarını, siyasi ve kişisel değişim sürecini yansıtan mektuplarından oluşan; çok hüzünlü ve çok güzel bir kitap: Selimiye Mektupları.

Yılmaz Güney, çok başarılı ve önemli bir yönetmen ve senarist olmasının yanı sıra, kalemi hislerle dolu, çok iyi bir yazar. Selimiye Mektupları, onun okuduğum ilk kitabı fakat onun ne kadar iyi bir yazar olduğunu ilk sayfadan itibaren hissettiren de bir kitap. Bir mahpusun yalnızlığı, bir devrimcinin öfkesi, bir sanatçının inceliği ve bir insanın sevdikleri için duyduğu özlem bu kitabın satırlarında iç içe geçiyor; kitabın sayfaları hüzünlerle, mücadelelerle, varoluşla ve sevgiyle doluyor. Hem kendisiyle hem de toplumla ve hayatla olan hesaplaşmaları yansıyor cümlelerinden ve her kelimesi bir duygu, her cümlesi bir hikâye taşıyor.

Yılmaz Güney’in siyasi duruşundaki netliği kadar, entelektüel birikimi ve duygusal derinliği de kitap boyunca göze çarpıyor. Bu kadar içten, bu kadar duygu dolu sayfalar karşısında, sizi bilemem ama benim gözyaşlarımı tutmam mümkün olmadı. Okuduğum her mektupta onunla birlikte hüzünlendim, onunla birlikte umutlandım; hem ağladım, hem tebessüm ettim. Çoğu yerde boğazım düğümlendi, devam edemeyip kapattım ama nihayetinde çok, çok sevdim. Hep dönüp yeniden bakacağım, baktığım satırlarında yeniden gözyaşı dökeceğim bir kitap olarak kalbimin bir köşesine yerleşti.

Bu zamana kadar Yılmaz Güney’in yönetmenliğini ve filmlerini defalarca övdüm. Artık bu övgülerime yazarlığını ve kitaplarını da gönül rahatlığıyla dahil edeceğim. Bu kitap yalnızca onun sanatçılığının değil, insanlığının bir destanı aynı zamanda. Eğer onun kalemiyle henüz tanışmadıysanız, bu kitapla başlamanızı mutlaka öneririm çünkü onun kaleminin gücü, Selimiye Mektupları’nın her sayfasında tekrar tekrar kanıtlanıyor. Selimiye Mektupları, “Ben yalnızca okunacak bir kitap değilim, hissedilecek ve yaşam boyu hatırlanacak bir yol arkadaşıyım.” diye haykırıyor.