Sanatın zirvesi “Kayıp Zamanın İzinde” serisinin yedinci ve son adımı: Yakalanan Zaman.
Anlatıcının çocukluğundan itibaren süregelen hayat yolculuğunun son halkasıdır Yakalanan Zaman. Serinin önceki kitaplarında şekillenen tüm ilişkilerin, anıların ve duyguların bir tür hesaplaşmasıdır. Genel hatlarıyla kitap, anlatıcının çevresinden uzaklaşarak kendi içinde bir yolculuğa çıkmasını ve yazarlık tutkusuna yeniden yönelmesini konu alır fakat Proust’un tüm seri boyunca ince ince işlediği temalar da Yakalanan Zaman’da bir mozaik gibi birleşir ve yaşamın özüne dair sorduğu her soru tekrar önümüze serilir.
Proust’un; zamanın insanların yüzlerinde ve hayatlarında bıraktığı etkileri anlattığı bölüm kitabın en etkileyici bölümlerindendi. Karşılaşılan eski dostlarla birlikte, anılarla gerçeğin iç içe geçtiği muhteşem bir bölüm oluşturmuştu Proust. Anlatıcının nihâyet sanatın ve yazının gücüne sığınması ise aslında tüm serinin final noktasıydı. Ve bu noktada, anıların derinliğinden doğan evrensel bir hakikatin ifadesi, zamanı yakalama arzusunun temel taşı oluşmuştu.
Bu son kitabı okurken sık sık serinin en başına, Swann’ın gençlik yıllarına dönüp baktım. Proust’un başlangıçtan sona kadar çizdiği o döngü, bir insanın yaşamı boyunca geçirdiği değişimleri ve zamanın dönüştürücü etkisini anlatışı benzersiz ve muhteşemdi. Her şeyin sonunda, asıl gerçeğin ne olduğu sorusuyla baş başa kaldığımı fark ettim. Ve bunun cevabı da gerçeğin yalnızca kendi iç dünyamızda anlam bulduğuydu.
İçimde bir vedanın hüznüyle birlikte, bir seriyi sonlandırmış, böyle büyük ve büyülü bir eseri tamamlamış olmanın müthiş doyumu var. Bu seri benim için unutulmaz bir yolculuktu; yalnızca bir deneyim değil, aynı zamanda yaşamın kendisi üzerine bir tefekkürdü. Belki bana, her vedanın içinde saklı bir yeniden buluşma ihtimalini de hatırlattı. Öyle ki, yaşamımın bir noktasında bu seriyi mutlaka tekrar okumak istiyor ve o günün bir an önce gelmesini istiyorum.
Yorum Bırakın