Bazen kendini hep bir şeylerin ortasında buluyorsun, değil mi? Sorunların, krizlerin, belirsizliklerin içinde… Sanki hayat, hiç durmadan seni test ediyormuş gibi. Hep bir şeylerle uğraşmak zorundasın, hep bir şeyleri çözmek… Ve bazen insanlar seni yanlış anlayabiliyor veya en kolay şeyi yapıp basitçe etiketleyebiliyorlar.. "Dramadan besleniyorsun" diyorlar, "Sürekli bir kaos içindesin" , “drama queensin” diyorlar.

Ama hiçbiri bilmiyor.

Bu kaosu sen seçmedin. Kaos, zaten senin hayatının bir parçası oldu. Tıpkı lotus çiçeği gibi, çamurun içinde büyümek zorunda kaldın. O çamur seni kirletmedi ama seni değiştirdi, güçlendirdi. Çevrendekiler belki sadece yüzeyde gösterdiğin berrak suyu fark ettiler ama derinlerde ne fırtınalar yaşadığını bilemediler, bunu sen biliyorsun. Köklerin nerelerde filizlendi, hangi zorlukları aşarak bugün buraya geldin… Bunları sadece sen biliyorsun.

Bazen yorulduğunu hissediyorsun, değil mi? Bazı gecelerin oldu "Neden hep ben?" diye düşündüğün. "Neden her şey bu kadar zor olmak zorunda?" Belki pes etmek istediğin çok zaman oldu. Ama her sabah, yine o çamurun içinden sıyrılıp yukarı çıktın. Çünkü başka türlüsünü bilmiyorsun. Çünkü senin doğan bu.

Ve işte buradasın. Her şeye rağmen.

İnsanlar seni anlayamayabilir. Kaosun içinde dimdik durmayı nasıl başardığını göremeyebilirler, görmek istemeyebilirler. Ama bu önemli değil çünkü sen biliyorsun. Kaosun içinde olman, ona ait olduğun anlamına gelmez. Sen, çamurun içinden doğan ama tertemiz açan bir lotus çiçeğisin. Ve her sabah, yeniden doğmak için sebebin var. Bu yüzden kimsenin seni içinde bulunduğun çamura benzetmesine, çamurun kendisi olduğuna inandırmasına izin verme.