İnsan, bazen kendi hayatının misafiri gibi yaşar. Başkalarının biçtiği roller için vardır, kendi hayatının yan karakteridir. Beklentiler, görünmez ipler gibi bağlanır bileklerine; sevilmek için esneyen sınırları, zamanla tamamen silinir.Oysa insan, kendini unutarak başkasıyla tamamlanamaz. Kişinin önce kendisini bulması gerekir. Suskunlukla sevilmek, ödün vererek değer görmek yerine, olduğun gibi kabul edilmektir esas olan.

Ve ilişkilerinde fedakar yanıyla tüketilir insan. Mutlu etmek için mutsuz olmaya razı gelir, sevilmek için kendinden uzaklaşır. Öncelikler listesinin en sonuna atmıştır kendisini. Birisi tarafından sevilmek uğruna, kendi varlığından vazgeçmiştir. Bazen bir mesaj beklemiştir, bazense bir ilgi kırıntısı.. Ama en çok da görülmek istemiştir, gerçekten görülmek.

Sonra bir an gelir, bir uyanış başlar. Anlar ki, en çok özlediği şey, aslında kendisidir. O gün, büyük bir karar verir. Kendini seçmek, bencil olmak değildir, aksine kendine adil olmaktır. Sevilmek için kendini eksiltmemek, ait hissetmek için kendinden taviz vermemektir. Beklentilerin yükünü sırtından indirip, kendi yolunu çizebilmektir. Susarak sevilmeyi beklemek yerine, varlığına sahip çıkmaktır.

Ve en nihayetinde, asıl olan da budur: Kendi değerini başkasının ellerine bırakmamak. Çünkü insan, en çok kendine sahip çıkarsa tamamlanır.