Jack London’ın 1912 yılında yayımlanan, 1912 yılından, 2073 yılına ve insanlık tarihine distopik bir bakış sunan eseri: Kızıl Veba.

Kızıl Veba, 2073 yılında geçen ve temelde uygarlığın kırılganlığını gösteren bir hikâye. 2013’te patlak veren ölümcül kızıl veba salgınının ardından insanlığın çöküşüne tanık oluyoruz. Romanın baş kahramanı eski bir profesör olan James Smith, eski dünyayı tanımayan torunlarına bir zamanlar var olan ama artık sadece anılarda yaşayan o büyük uygarlığı, salgından sonra insan doğasının saf ve vahşi haliyle yalnız kalışını anlatıyor. Fakat bu hikâye yalnızca bir felaket senaryosu da değil, aynı zamanda insanın doğayla ve kendi dünyasıyla olan mücadelesini de konu alıyor. Teknoloji, eğitim ve kültür seviyesinin bir salgın karşısında nasıl bir anda silinip gidebileceğini, medeniyetin aslında ne kadar kırılgan olduğunu işliyor Jack London. Doğal seçilim ve hayatta kalma mücadelesi gibi Darwinist temaları da kullanıyor. İnsan doğasının kaos ortamında nasıl şekilleneceğini, ahlaki değerlerin nasıl çökeceğini ve toplumun temel taşlarının nasıl bir bir yok olacağını müthiş bir öngörüyle anlatıyor. Günümüz dünyasında yaşanan olaylarla da paralellik kurduğumuzda, romanın taşıdığı mesajın ne kadar güçlü ve zamansız olduğunu çok net görebiliyoruz.

Açıkçası ben bu kitaptan çok etkilendim. İnsan doğasının zorluklar karşısında nasıl şekil değiştirebileceği ve medeniyetin aslında ne kadar kırılgan olduğunu göstermesiyle ürkütücü bir hikâyeydi. Jack London’ın o mükemmel anlatımıyla çok gerçekçi ve daha da ürkütücü oldu. Kimi zaman hüzünlendim, kimi zaman da insanlığın yok olma tehlikesine rağmen içinde taşıdığı yaşama arzusuna hayran kaldım. Kızıl Veba bana medeniyetin yalnızca teknoloji ve bilgiyle değil, aynı zamanda insanı değerlerle de ayakta kaldığını anlatan bir eser oldu.