Zîn, adınla başlamıyor hiçbir cümlem

ama hepsinin gölgesinde sen varsın.

Ben seni çağırmıyorum

sadece sustukça geliyorsun.

İçimde konuşan her ses

biraz senden ödünç alıyor yankısını.

Ve ben ne zaman bir duvarla konuşsam

duvar, senin sesinle cevap veriyor bana.

Geçenlerde sordum kendime

“Yalnızlık mıydı seni böyle çoğaltan

Yoksa biz miydik anlamı yanlış yere gömen?”

Sen sustukça kelimeler büyüyor bende.

Ben sustukça

kelimeler seni doğuruyor yeniden…