en sonunda bir bankta oturur hayat. yanında sana yer yoktur. sen yürürsün gidecek yerin kalmadığını bile bile. çünkü bazı insanlar varmak için değil yavaş yavaş yok olmak için yürür.

O ki kelimeleri isyanla yıkadı aşkı, zulmü ve halkı aynı mısrada yoğurdu.

kitaplarım var. içinde başkalarının acıları. onları okurken kendiminkini unuturum sanıyordum. ama kelimeler de bazen kendi yazarını terk eder ve ben terk edilmiş cümlelerde yaşarım…

tanrının uyuduğu saatlerde yaşıyorum ben. dua edemeyecek kadar boğazımda biriken cam kırıkları var.

düşünmek istemiyorum artık çünkü her düşünce, kendine bir hücre arıyor kafamda ve ben gardiyan değilim yani kilitleyemiyorum kelimeleri kaçıyorlar uykumdan birer birer sızıyorlar sabahın altına ve sabahlar hiçbir zaman masum değildi.

İnançlar, unutulmuş heykellerin çatlaklarında uyuyor ve eller dokunduğu her şeyi biraz daha eksiltiyor.

ellerim bomboş kalbim sönmüş bir ocak gibi. yine de hâlâ kendime sarılmayı unutmamışım bu da bir mucize galiba.

konuşamıyorum artık çünkü kelimelerim de yorgun dilimin ucunda ölmek için sıraya girmişler.

sevgilim senin adın artık sadece bir pas lekesi yüreğimin ucunda kazıdıkça büyüyor sildikçe içine çekiyor beni.

sevgilim senin adınla boğazımda düğümlenen her gece bir yıldız daha intihar ediyor evrenin tenha mahallesinde. sen bir şarkıydın belki ben seni sürekli yanlış bir plakta dinledim çizik çizik eksik eksik…