Kırlangıç dönüyor tekrar bu kaçıncı volta hayatın etrafında? Ben dizlerime sardığım bir battaniyeyim artık. Bir insan bazen Göçmeyi öğrenen bir kuş kadar bile Yol alamaz. Ve bazen bir kuş Bir insandan daha çok bilir Nereye dönülmez.

Bugün konuşmadım. Bir kelime bile etmedim. Dilim damağımda kurudu sözlerim içimde çürüdü. Konuşmak yeni bir yalan üretmek gibi geldi.

Bir çığlık asılı içimde dışarı çıkamıyor. Boğazımda bir sessizlik tıkanmış her yutkunuşta biraz daha ölüyorum. Var olmakla yok sayılmak arasındaki bu gri çizgide debeleniyorum.

Ben artık bir kelimenin içerisine sığmıyorum. Ne cümleye razıyım ne de susmaya.

Ve sonunda, insan anlar. Sonsuzluk ne bir uzaklık, ne bir arayış, ne de bir hedeftir. Sonsuzluk, geçiciliğin içinde, her anın içinde var olan bir hâldir. Gerçek sonsuzluk, zamanın ötesinde değil, zamanın içinde bulunur.

Zaman, bir nehirdir. İleriye doğru akar, hiç durmaz. Bir anı diğerine taşır, her şey kaybolur. Ama kaybolan her şey, aslında birikmiş bir hikâyedir.

İnanç, her zaman güçlü olmaya dayanmaz. Bazen düşerken bir dal parçasına tutunmaktır. O dal kopuktur belki, seni tutmaz. Ama sen tutarsın. Çünkü o tutuş, kendinle dünyanın arasında kurduğun ince bağdır. Ve bazen inanç, tam da bu kırılganlıkta doğar.

doğum sessizdir. Hiçbir çiçek büyürken ses çıkarmaz. Ama dünya onun için biraz daha güzelleşir.

Gerçek yalnızlık, nihayet kendi evine ulaşmaktır.

Ruhun dili sessizliktir, çünkü hakikat bağırmaz. O fısıldamaz da. Sadece oradadır. Sessizliğin içinde… gözlerinin tam önünde… ve sen, görmeyi öğrenene kadar hep arkasında dolaşırsın.