(bir yoldaşın ardından, hiçbir yere gönderilmemiş bir şiir)

ruhumu astığım yerden çaldılar şimdi kim giyiyorsa iyi mi hissediyor, bilmiyorum ama bol gelmeli bazı şeyler— sevgisizliğe mesela biraz iç genişliği lazım biraz suskunluk, biraz alkol biraz “ben de unuttum nereye aitim” hissi

Söylesene, bir insan kendine bakınca kimi görür en çok? Kendi çocukluğunu mu, yoksa hiç konuşamadığı birini mi?

şiirler artık aşkı anlatmıyor çünkü aşk da bir yapıbozum geçirdi. bir virüs gibi kodlandık birbirimize ve her sarılma bir sistem çökmesi.

kendimi aynada izledim bu sabah gözaltlarımda ölmüş martılar vardı kanatlarını sigara külüne sarmışlar her kırışıklığımda bir dua çürümüş ve tanrı çürüyen duaları işitmez, biliyorum.

her köşe başı başka bir yalanın seccadesi adam öldürmeden önce dua edenler fakirliğin ortasına çömelmiş paraya secde eden eski devrimciler ve sosyal medya hesaplarından ruhlarını pazarlayan tanrı bozuntuları.

Kırlangıç dönüyor tekrar bu kaçıncı volta hayatın etrafında? Ben dizlerime sardığım bir battaniyeyim artık. Bir insan bazen Göçmeyi öğrenen bir kuş kadar bile Yol alamaz. Ve bazen bir kuş Bir insandan daha çok bilir Nereye dönülmez.

Bugün konuşmadım. Bir kelime bile etmedim. Dilim damağımda kurudu sözlerim içimde çürüdü. Konuşmak yeni bir yalan üretmek gibi geldi.

Bir çığlık asılı içimde dışarı çıkamıyor. Boğazımda bir sessizlik tıkanmış her yutkunuşta biraz daha ölüyorum. Var olmakla yok sayılmak arasındaki bu gri çizgide debeleniyorum.

Ben artık bir kelimenin içerisine sığmıyorum. Ne cümleye razıyım ne de susmaya.