Zîn, bana bakan göz, ben miyim, sen misin?

Kendi bakışımda seni görüyorum artık.

İkimiz de kırığız

ama hangi parça hangimizi yansıtır

bilmiyorum.

Diyorlar ki

“İnsan, kendini yalnızken tanırmış.”

Ama ben

kendimi tanıdığım her an biraz daha unuttum.

Unutmak, hatırlamaktan daha çok iz bırakıyormuş meğer.

Bir aynaya bakmak gibi değil bu,

Zîn.

Bu, aynanın seni izlediği bir sessizlik.

Her bakışta biraz daha silinmek

ve hiçbir yansımada tamamlanmamak…