Zîn

ateş sadece yakmaz

bazen hatırlatır da.

Unutulmuş bir teni

yarım bırakılmış bir sözü

yaşanmamış bir hayatı…

Sana her baktığımda içimde

kendi küllerimi üflüyordum.

Söndükçe değil

yandıkça sen oluyordum.

Bir zamanlar

“yanmak” sadece ısıydı benim için.

Sonra sen geldin.

Ve her kelimen

bir kıvılcım gibi indi içime.

Bir şiir değil bu artık

bir yangının tutanağı belki.

Senin gözlerinin

bir geceyi tutuşturduğu o anın

kayıt defteri.

Ateşle konuşur oldum Zîn.

Çünkü sen sustuğunda

bir tek o anlardı beni.

Avuç içlerimde taşırdım seni.

Dokunsam yakardın.

Dokunmasam, donardım.

Aşk neydi, biliyor musun?

Bir yanmanın kime ait olduğunu unutmaktı.

Ben seni yakıyor muyum

yoksa sen beni mi?

Ayırt edemez oldum.

Ve sonra fark ettim

biz aynı alevin iki ucuyduk.

Birbirimize dokundukça

kendimizi eksiltiyorduk.

Yanmak, tüketmek değildi sadece.

Var olmak için

kendinden vazgeçmekti.

Zîn

sen benim içimde yanmadın

ben senin içinde küle döndüm.

Ne kalbim kaldı elimde

ne küllerimi savuracak bir rüzgâr.

Ama hâlâ sıcak bir izsin sol elimin içinde.

Her şeyi yakıp geçtin

ama yerini hiç terk etmedin…