hiç uyanmamış bir suyun altından

geçtim bu sabah

zaman, kendini tanımayan bir ayin gibi

dolaşıyordu üstümde.

bir ağız yoktu, ama konuşmalar çoktu.

belki de dünya, sustuğu yerden konuşuyordu.

Zîn,

sen bir anlam mısın?

yoksa

her anlama direnen bir boşluk musun?

ellerinle ölçtüm sessizliği.

gövdemden bir kuyu çıktı.

içine düştüm, düşerken doğdum.

bir şehir vardı

camdan ve çiğ

sokakları geçerken

her adımda başka bir “ben” döküldü

önceki ben’in üzerinden.

insan dediğin

kendi izlerini tanımadan yürüyen

bir kayıp harf.

sana seslendim, Zîn.

ama sesin karşılığı yoktu.

belki de artık hiçbir yankı geri dönmüyor

çünkü dağ kalmadı.

bir aynaya dokundum.

arka yüzü paslıydı.

ben orada, bana benzemeyen bir şeydim.

sen orada, hiç olmamıştın.

Zîn,

bir rüya anlattım sana

başını olmayan bir yastığa koyarak dinledin.

gözlerin boş bir takvim gibiydi.

hangi günde ağladığını hatırlamıyordu zaman.

çünkü tarih dediğin

bir tekrar hastalığıdır.

şimdi sana bir soru bırakıyorum

bir cümle, anlamını söylemeden

nasıl var olur?

ve bir kalp

atmadığı halde nasıl iz bırakır içimizde?

Zîn,

ben artık kelime değilim.

bir harf bile taşımıyor ruhum.

yalnızca kaybolmuş

bir anlamın gölgesiyim.

bana ses verirsen

sessizliğin rengi değişebilir belki.

belki…